[b]Wynika tak z interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 listopada 2008 r. (ILPB1/415-695/08-2/AK).[/b]
[srodtytul]Kilka umów na część etatu[/srodtytul]
Zajmowała się ona sprawą podatnika, który pracuje u siedmiu pracodawców, u każdego na część etatu. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje sytuacji, gdy podatnik zatrudniony na kilku etatach znacznie przekracza dopuszczalny limit kosztów uzyskania przychodów, a każdy z pracodawców stosuje je w stosunku do dochodów pracownika. To powoduje, że przy rozliczeniu rocznym jednorazowo podatnik ponosi znaczne koszty. Zastanawiał się, czy może zwrócić się na piśmie do poszczególnych pracodawców o niestosowanie kosztów uzyskania przychodu przy naliczaniu swojej płacy. Iza skarbowa stwierdziła, że takiej możliwości nie ma. Jak to uzasadniła?
[srodtytul]Prawie wszystko przychodem[/srodtytul]
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Są to w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
[srodtytul]Są obowiązki…[/srodtytul]
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane w przepisach zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z udziału w nadwyżce bilansowej.
[b]Na zakładach pracy spoczywają obowiązki płatnika, które sprowadzają się do obliczenia, pobrania i odprowadzenia w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy. [/b]
[srodtytul]…które trudno pominąć[/srodtytul]
Za dochód uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne.
Płatnik, ustalając wysokość dochodu stanowiącego podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy, powinien odliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Koszty uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia za pracę nie są stosowane na podstawie wniosku pracownika, lecz zgodnie z przepisami ustawy nakazującymi tego rodzaju działania.
To samo dotyczy sytuacji, gdy pracownik zatrudniony jest w dwóch lub więcej zakładach pracy. Zwrócenie się zatem na piśmie do poszczególnych pracodawców o niestosowanie kosztów uzyskania przychodów jest bezpodstawne.
