Tak uznał dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. W interpretacji z 8 lipca 2008 r. (nr IPPB1/415-232/08-4/IF) zmienił wcześniejsze stanowisko organu (czyli interpretację z 20 maja 2008 r., nr IPPB1/415-232/08-2/IF), gdy podatnik wezwał go do usunięcia naruszenia prawa.
Podatnik, który wystąpił z wnioskiem o interpretację przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. ustawy o PIT), prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych. Świadczy mianowicie usługi związane z transportem drogowym przy użyciu obcych środków transportu – zarówno w kraju, jak i za granicą.
Zdaniem wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy pozwala uznać za koszt uzyskania przychodu diety właścicieli prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych. Ustawodawca wyłączył bowiem wprawdzie z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Dlatego też podatnik uznał, że przysługuje mu prawo uwzględnienia w kosztach wartości diet w ramach określonego limitu, tj. przysługującego pracownikom. W opinii wnioskodawcy jego stanowisko potwierdzają wyroki sądowe: Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2004 r. (sygn. akt IPK/298/03), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 czerwca 2007 r. (sygn. I SA/Gd 40/07) i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 września 2005 r. (sygn. FSK 2175/04).
W maju tego roku organ uznał jego stanowisko w tej kwestii za nieprawidłowe. Po ponownym przeanalizowaniu sprawy postanowił jednak zdanie zmienić.
Teraz potwierdził, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23, pod warunkiem że wydatek ten pozostaje w związku z przychodem lub ze źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie może się też znajdować na liście wydatków nieuznawanych za koszty (wymienionych w art. 23 ust. 1) i musi być właściwie udokumentowany.
Za koszty nie są uznawane diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom (art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o PIT). Osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje więc prawo zaliczenia w koszty wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom.
Podstawą zaś zaliczenia jest wykonywanie przez te osoby zadań związanych z prowadzoną działalnością poza „siedzibą”, tj. poza miejscem wykonywania działalności wynikającym np. z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Fakt, iż podróże stanowią istotę prowadzonej działalności gospodarczej, nie wyklucza – zdaniem organu podatkowego – możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej – tak na obszarze kraju, jak i poza jego granicami.
