Tak twierdzi Ministerstwo Finansów w przygotowanym stanowisku, które, być może, ujednolici sprzeczne interpretacje organów skarbowych wydawane w tej kwestii. Od dłuższego czasu nie mogą one zdecydować, czy tzw. pakiety medyczne, które firmy kupują swoim pracownikom, powinny stanowić dla tych ostatnich przychód i być opodatkowane czy nie.

Na wstępie swojego stanowiska MF wyjaśnia, że za przychody ze stosunku służbowego, spółdzielczego, prac i pracy nakładczej uważa się wszelkie wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania. Są to w szczególności: pensja zasadnicza, wynagrodzenia za nadgodziny, dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych świadczeń nieodpłatnych lub odpłatnych częściowo. Jeśli świadczenia te zostały kupione przez pracodawcę, to ich wartość pieniężną ustala się według cen zakupu.

MF stwierdza, że gdy w grę wchodzi pakiet usług medycznych uprawniających do skorzystania z określonych badań, to jego wartość stanowi dla zatrudnionego przychód ze stosunku pracy. Przychód powstanie niezależnie od tego, czy pracownik z danej usługi skorzystał. Liczy się, że ma taką możliwość na podstawie pakietu.

Jednocześnie MF zauważa sytuacje, kiedy to pracodawca ponosi koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej za osoby, które zatrudnia, bo są one niezbędne ze względu na warunki pracy. Wyjaśnia, że wartość tego rodzaju świadczeń nie stanowi dla zatrudnionego przychodu podlegającego PIT.

Podsumowując te różne okoliczności faktyczne, MF pisze, że jeżeli pracodawca kupuje w pakiecie zarówno usługi medyczne polegające na wykonaniu wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich, jak i dobrowolne usługi specjalistyczne, to opodatkowana powinna być tylko ta część pakietu, która przypada na usługi specjalistyczne (art. 32 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT).

Zdaniem MF nie ma kłopotu z indywidualizacją tego rodzaju świadczeń. Pracodawca zna bowiem całą kwotę, jaką zapłacił za pakiety, oraz liczbę pracowników, dla których zostało wykupione świadczenie.

Przyporządkowanie odpowiedniej kwoty do konkretnej osoby nie powinno więc nastręczać żadnych trudności. Gdyby zaś nawet tak było, to ma to znaczenie drugorzędne. MF powołuje się tu na wyrok NSA z 3 czerwca 1998 r. (I SA/Ka 1719/96), który stanowi, że owe trudności „nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego”.