Firmy zatrudniające pracowników ze wschodu wciąż mają problemy z rozliczeniem fundowanych im świadczeń. Decydujące w tej sprawie jest rozstrzygnięcie, kto na tym korzysta: pracodawca czy sprowadzony z zagranicy pracownik. Coraz więcej podobnych spraw trafia przed sądy, które stają po stronie przedsiębiorców. W efekcie fiskus zmienia niekorzystne interpretacje.
Czytaj więcej:
Przykładem jest zmieniona ostatnio przez dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacja dotycząca agencji, która zatrudnia pracowników z krajów Europy Wschodniej, m.in. z Ukrainy. Jako miejsce świadczenia pracy lub usług wskazane jest konkretne miejsce, np. zakład pracy korzystający z usług agencji. Agencja zapewnia pracownikom tymczasowym zakwaterowanie w pobliżu miejsca pracy, w miejscach zbiorowego zakwaterowania. Lokale udostępniane są nieodpłatnie. Agencja wystąpiła w 2018 r. o interpretację, czy dla cudzoziemców jest to przychód. Jej zdaniem nie jest. Skarbówka uważała jednak inaczej.
Dyrektor KIS przypomniał, że za przychód należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, w tym nieodpłatne świadczenia podatnika. Kwestię nieodpłatnych świadczeń rozstrzygnął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13). Są one przychodem pracownika, jeśli: skorzystał z nich dobrowolnie, zostały spełnione w jego interesie (a nie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść. Musi to być korzyść przypisana indywidualnemu pracownikowi.
Zgodnie z interpretacją, świadczenia w postaci zakwaterowania mają charakter osobisty. Kwatera będzie służyła zleceniobiorcy nie jako narzędzie pracy, miejsce pracy (służące wykonaniu umowy), lecz jego osobistym celom. To oznacza, że jest to przychód.
Agencja zaskarżyła interpretację do sądu, który ją uchylił. Sprawa trafiła przed NSA, a ten uznał, że ponoszenie przez pracodawcę wydatków na zakwaterowanie jest w świetle wskazań Trybunału Konstytucyjnego świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść, skoro bez zakwaterowania praca nie mogłaby być świadczona.
W konsekwencji fiskus zgodził się z wnioskodawcą, że zapewnianie miejsc noclegowych nie stanowi świadczenia, którym pracownik tymczasowy może w jakikolwiek sposób rozporządzać dla osiągnięcia własnej korzyści. Wyklucza to możliwość kwalifikacji jako „innego nieodpłatnego świadczenia".
Numer interpretacji: 0113-KDIPT2-3.4011 .9.2018.14.GG
