Takie stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 19 czerwca 2012 r. (IPPB3/423-164/12-2/MS).
Spółka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, użytkuje nieruchomość (halę produkcyjną i budynek socjalno- -biurowy) na podstawie umowy leasingu. Na leasingowanej nieruchomości realizuje działalność gospodarczą wynikającą z zapisów zezwolenia
Ponieważ jest to leasing finansowy, spółka zaliczyła nieruchomość do własnych środków trwałych i dokonuje od niej odpisów amortyzacyjnych. Odpisy te, wraz z częścią odsetkową raty leasingowej, są traktowane przez nią jako koszty uzyskania przychodów. Dotąd spółka zaliczała wydatki ponoszone na raty kapitałowe do wydatków kwalifikowanych.
We wniosku o wydanie interpretacji wskazała jednak, że na części leasingowanej nieruchomości zamierza podjąć dodatkową działalność, która w części nie będzie objęta zezwoleniem. Spółka chciała potwierdzenia, że całość lub część wydatków na raty kapitałowe po podjęciu nowej działalności będzie dla niej wydatkiem kwalifikowanym.
Izba skarbowa nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Zwróciła uwagę, że w myśl rozporządzenia Rady Ministrów z 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach SSE za wydatki kwalifikujące do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, m.in. wydatki na zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych.
Równocześnie za wydatek kwalifikowany uważa się cenę nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy. Izba stwierdziła, że rozporządzenie dopuszcza uznanie wydatków wynikających z leasingu finansowego za kwalifikowane wyłącznie, gdy leasing dotyczy aktywów innych niż grunty, budynki i budowle.
Mikołaj Kondej konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC
Komentuje Mikołaj Kondej, konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC
Ze stanowiskiem organu nie sposób się zgodzić. Dokonując wykładni prawa, organ pominął zupełnie § 6 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, zgodnie z którym za wydatek kwalifikowany uznaje się koszt związany z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli, pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej pięć lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców co najmniej trzy lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji.
Co prawda przepis ten mówi wyłącznie o najmie i dzierżawie gruntów, budynków i budowli, jednak uważna lektura rozporządzenia prowadzi do wniosku, że na gruncie tego aktu prawnego leasing jest traktowany jako jedna z form najmu/dzierżawy. Do takich konkluzji prowadzi choćby przywołany przez organ § 6 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, zgodnie z którym wydatkiem kwalifikowanym jest cena nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego.
Podobne wnioski można uzyskać, analizując wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 20072013 (2006/C 54/08). Zgodnie z ich treścią termin „najem/dzierżawa” powinien być rozumiany szeroko i obejmuje m.in. leasing finansowy. Tożsame wnioski wynikają z lektury krajowych wytycznych dotyczących kwalifikowania wydatków w ramach funduszy strukturalnych, które wprost wymieniają leasing jako jedną z form finansowania wydatków kwalifikowanych. Należy zwrócić uwagę, że dokumenty te są podstawą do udzielania pomocy regionalnej, a część zapisów rozporządzenia jest ich odbiciem.
Ponadto organ arbitralnie przyjął, że rozporządzenie odnosi się do leasingu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co prawda ustawa ta wyróżnia dwie formy leasingu, niemniej jednak nie nazywa ich wprost leasingiem operacyjnym czy też finansowym. Wydając interpretację, organ powinien więc w pierwszej kolejności ustalić, czy przepisy rozporządzenia, odwołujące się do bliżej niezdefiniowanego terminu „leasing finansowy”, należy interpretować przez pryzmat ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też ustawy o rachunkowości.
Fakt, że koszty związane z leasingiem gruntów, budynków i budowli mogą stanowić wydatki kwalifikowane, potwierdzają też wybrane interpretacje organów podatkowych, m.in. Izby Skarbowej w Poznaniu z 13 sierpnia 2009 r. (ILPB3/423-350/09-4/EK) i Izby Skarbowej w Warszawie z 1 sierpnia 2008 r. (IP-PB3-423-775/08-2/KB).
Podsumowując, należy podkreślić, że zajęte przez organ stanowisko jest nieprawidłowe. Z uwagi na fakt, iż na gruncie rozporządzenia leasing jest formą najmu, to koszty z nim związane, co do zasady, będą kosztami kwalifikowanymi, pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej pięć lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców co najmniej trzy lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji.
