I to nawet jeśli zdaniem podatnika inna metoda lepiej odzwierciedla rzeczywistą sytuację. Tak orzekł WSA we Wrocławiu 23 kwietnia 2012 r. (I SA/Wr 113-114/12).
Spółka wykonuje działalność gospodarczą, która objęta jest zwolnieniem od podatku w ramach specjalnej strefy ekonomicznej (dalej SSE). Jednocześnie prowadzi handel towarami (takimi samymi jak produkowane w SSE).
Zapytała, czy przy wykorzystaniu stosowanego przez siebie „klucza geograficznego”, w sposób właściwy przyporządkowuje koszty do przychodów zwolnionych albo objętych opodatkowaniem? Wskazała, że w ramach działalności gospodarczej ma do czynienia z kosztami, których nie można bezpośrednio przyporządkować do działalności zwolnionej albo opodatkowanej.
W celu przyporządkowania kosztów stosuje zatem wybrany przez siebie „klucz geograficzny”. Polega on na alokacji kosztów do działalności zwolnionej albo opodatkowanej na podstawie sprzedaży na danym rynku geograficznym, z którym określony koszt jest związany.
Organ podatkowy uznał, że to działanie nieprawidłowe. Wskazał, że jeśli nie jest możliwe ścisłe przyporządkowanie kosztów do działalności zwolnionej albo opodatkowanej, to spółka powinna zastosować klucz przychodowy, który polega na przyporządkowaniu kosztu ogólnego za pomocą proporcji przychodów zwolnionych albo opodatkowanych do całości przychodów podatkowych.
Sąd zgodził się z fiskusem. Uznał, że brak jest podstaw do stosowania klucza na podstawie rynku geograficznego. W ocenie sądu metoda ta nie pozwala w sposób niewątpliwy i racjonalny powiązać koszty uzyskania przychodów z określonym źródłem przychodu.
—Daniel Zieliński współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Krystian Bortlik doradca podatkowy, menedżer w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Katowicach)
Krystian Bortlik doradca podatkowy, menedżer w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Katowicach)
W związku z jednoczesnym prowadzeniem działalności gospodarczej na terenie SSE zgodnej z zakresem zezwolenia strefowego oraz tzw. działalności pozastrefowej (z której wynik podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych) podatnik ponosi szereg kosztów uzyskania przychodów, których bezpośrednie, precyzyjne przyporządkowanie do działalności strefowej albo pozastrefowej nie jest możliwe.
Koszty te stanowią grupę tzw. kosztów wspólnych, które wpływają zarówno na wynik działalności zwolnionej, jak i opodatkowanej. W takiej sytuacji podatnik zobowiązany jest do właściwego podziału kosztów wspólnych. Ustawodawca w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT wskazał metodę ich alokacji.
Zgodnie z nią podatnik ma stosować proporcję przychodów zwolnionych do ogółu przychodów podatkowych albo też przychodów opodatkowanych do ogółu przychodów podatkowych.W komentowanym wyroku WSA we Wrocławiu opowiedział się za koniecznością stosowania tzw. przychodowego klucza alokacji kosztów wspólnych wszędzie tam, gdzie nie ma możliwości przyporządkowania kosztów wspólnych w sposób ścisły. Co prawda interpretacja przyjęta przez sąd zgodna jest z literalnym brzemieniem przepisu, nie wpisuje się jednak w ugruntowaną, wydawałoby się, praktykę organów podatkowych.
Organy podatkowe uważają, że klucze alokacji powinny być stosowane w nadzwyczajnych sytuacjach, kiedy przypisanie ścisłe, obiektywne nie jest możliwe (np. rozdział kosztów zarządu w przypadku prowadzenia przez spółkę strefową obok działalności produkcyjnej handlu towarami). Jednocześnie wskazują, że posiłkowanie się tzw. kluczem przychodowym jest największym możliwym uproszczenie. W wielu interpretacjach indywidualnych wyrażano zdanie, że podatnik powinien w miejsce klucza przychodowego stosować klucze „bardziej względne”, a zatem bardziej dopasowane do alokowanego kosztu zaliczanego do kategorii kosztów wspólnych.
Organy podatkowe wskazywały tym samym na konieczność dzielenia przykładowo kosztów magazynowania kluczem zajmowanej powierzchni, kosztów HR kluczem liczby pracowników strefowych albo pozastrefowych do pracowników ogółem.Taki też sposób alokacji kosztów wspólnych wydaje się być właściwy, gdyż jest to najmniejsze uproszczenie i jednocześnie pozwala na bardziej prawidłowe określenie wyniku podatkowego.
Biorąc to pod uwagę komentowany wyrok nie zasługuje na aprobatę. Z drugiej jednak strony należy zauważyć, że w praktyce podatnicy strefowi stosują tzw. klucz przychodowy wyjątkowo często, a analizowany wyrok potwierdza pośrednio, że działanie takie jest uzasadnione.
