Co prawda zmniejsza to koszty uzyskania przychodu w czasie jego eksploatacji, ale uwzględniając opodatkowanie sprzedaży, jest opłacalne.

[srodtytul]Fiskus nie lubi drogich aut[/srodtytul]

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893 ]ustawy o CIT[/link] (art. 23 ust. 1 pkt 4 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580]ustawy o PIT[/link]) nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od jego wartości przewyższającej równowartość 20 tys. euro. Kwotę tę przeliczamy na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zatem samochód ten powinien być amortyzowany od jego wartości początkowej, ale część odpisów nie będzie kosztem uzyskania przychodów.

[srodtytul]Jak i kiedy amortyzujemy[/srodtytul]

Do ewidencji należy przyjąć wartość początkową ustaloną zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT (art. 22g ust. 3 ustawy o PIT), czyli według ceny nabycia.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o PIT) nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na nabycie środków trwałych. Wydatki te, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT), są jednak kosztem podatkowym w razie odpłatnego zbycia środków trwałych (bez względu na czas ich poniesienia).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzono je do ewidencji (wykazu), do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową (lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór).

Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT (art. 23 ust. 1 ustawy o PIT), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W konsekwencji kosztem sprzedaży samochodu będzie nieumorzona część jego wartości początkowej. Składać się na nią będą także te części niedokonanych jeszcze odpisów, które nie stanowiłyby kosztów, gdyby amortyzacja była kontynuowana.

Potwierdza to [b]interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 13 lipca 2009 r. (IPPB3/423-203/09-4/JG).[/b]

[srodtytul]Nie cały odpis zmniejszy dochód[/srodtytul]

Izba wyjaśnia, że wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT).

Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i do nich niezaliczone (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT). Oznacza to, że w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej wyższej niż równowartość 20 tys. euro jego niezamortyzowana część jest kosztem podatkowym.

[ramka][b]Przykład[/b]

Pan Nowak prowadzący działalność gospodarczą sprzedaje firmowy samochód osobowy po upływie trzech lat jego używania.

Wartość początkowa tego samochodu ustalona według ceny nabycia wynosi 120 tys. zł. Stawka amortyzacji dla samochodu osobowego to 20 proc. Roczny odpis amortyzacyjny wynosił 24 tys. zł.

Wynika to z następującego obliczenia: 120 tys. zł x 20 proc. = 24 tys. zł

W dniu przekazania samochodu do używania średni kurs euro wynosił 4,00 zł.

Równowartość 20 tys. euro to więc 80 tys. zł. Za każdy rok amortyzacji kosztem uzyskania przychodu mógł być zatem odpis amortyzacyjny w wysokości 16 tys. zł.

Kwota ta obliczana jest w następujący sposób:

24 tys. zł x (80 tys. zł : 120 tys. zł) = 16 tys. zł

Oznacza to, że co roku 8000 zł amortyzacji nie mogło zostać zaliczone do kosztów. Po trzech latach amortyzacji umorzenie wynosiło 72 tys. zł.

W razie sprzedaży tego samochodu po tym okresie kosztem uzyskania przychodu będzie nieumorzona część wartości początkowej, czyli 48 tys. zł.

Do kosztów podatkowych zostanie więc łącznie zaliczona kwota 96 tys. zł. (48 tys. zł w momencie sprzedaży, a wcześniej odpisy stanowiące koszt podatkowy za trzy lata: 3 x 16 tys. zł = 48 tys. zł).

Natomiast kwota 24 tys. zł nie byłaby kosztem (mimo że przedsiębiorca wydał ją na samochód).[/ramka]

Gdyby podatnik w momencie wprowadzenia do ewidencji samochodu zastosował obniżoną stawkę amortyzacji do zera, to koszty uzyskania przychodu w momencie sprzedaży byłyby wyższe.

[ramka][b]Przykład[/b]

Pan Nowak już w momencie zakupu samochodu przewiduje, że sprzeda go po upływie trzech lat i kupi nowy. Obliczył więc, że opłaca mu się obniżyć stawkę amortyzacji do zera.

Wartość początkowa tego samochodu ustalona według ceny nabycia wynosi 120 tys. zł. Przy stawce zero nie wystąpią odpisy amortyzacyjne. Jednocześnie w związku z wprowadzaniem samochodu do ewidencji środków trwałych podatnik może zaliczać do kosztów wydatki związane z eksploatacją pojazdu bez konieczności prowadzenia ewidencji jego przebiegu.

Przy sprzedaży tego samochodu po trzech latach (lub w dowolnym innym momencie) kosztem uzyskania przychodu będzie nieumorzona część wartości początkowej, czyli 120 tys. zł. Zatem koszty te będą istotnie wyższe niż we wcześniejszym przykładzie (tam było to 96 tys. zł). [/ramka]

[ramka][b]Kiedy ujmować koszt[/b]

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 tys. euro przeliczonej na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Takie same zasady obowiązują w ustawie o PIT. W związku z brzmieniem tych przepisów pojawiły się wątpliwości, w jaki sposób podatnicy powinni zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne. Chodzi o to, czy do momentu przekroczenia limitu 20 tys. euro mogą ujmować je w całości w kosztach uzyskania przychodów, czy też od początku powinni wydzielać część, która nimi nie jest.

[b]Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu był przychylny dla podatników. W wyroku z 9 grudnia 2009 r. (I SA/Po 814/09)[/b] uznał, że obie metody są prawidłowe, a wybór należy do podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił jednak to orzeczenie. W [b]wyroku z 13 lipca 2010 r. NSA (II FSK 551/10) [/b]stanął po stronie fiskusa. Uznał, że „posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem »w części« wskazuje, iż skorzystanie z prawa do zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od ustalenia, jaka część każdego z odpisów amortyzacyjnych dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20 tys. euro.

Trzymając się bezpośredniego brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, należy uznać, że pozostałej części odpisu nie można traktować jako wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodu. Ten sposób rozumienia art. 16 ust. 1 pkt 4 zakłada celowość i niezbędność użycia słów »w części« jako synonimu określeń: jeden z elementów większej całości, do pewnego stopnia”.[/ramka]

[b][b]Zobacz też artykuły:[/b]

[link=http://www.rp.pl/artykul/56097,586213_Kiedy-oplaca-sie-obnizyc-amortyzacje.html]Kiedy opłaca się obniżyć amortyzację[/link]

[link=http://www.rp.pl/artykul/542331.html]Wydatki na samochód rozliczysz w kosztach firmy[/link],

[link=http://www.rp.pl/artykul/360728.html]Obniż stawkę, będziesz miał wyższe koszty[/link][/b].