Podobnie jak dla menedżerów, usiłujących stosować w rozliczeniach z fiskusem rozwiązania przysługujące przedsiębiorcom, również dla wielu sportowców korzyści wynikające z takiego rozwiązania są oczywiste. Oprócz ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodów wyłącznie według zasad ogólnych, wśród profitów znajduje się również możliwość stosowania 19-proc. liniowej stawki podatku dochodowego. Tym bardziej że wiele organów podatkowych potwierdziło w wydawanych przez siebie indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, że PIT od przychodów z tytułu uprawiania sportu może być rozliczany na zasadach dotyczących działalności gospodarczej (tak [b]interpretacje: Urzędu Skarbowego w Pile z 6 października 2005 r., DD-415/ 19/05, oraz z 14 marca 2006 r., DD/415/1393/15/06, Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku z 25 maja 2005 r., IIUSpbIA/1/415-23/120a/25/ 05/BB[/b]).

[srodtytul]Większość przeciw[/srodtytul]

Jednak pogląd ten należy traktować jako głos mniejszości. W orzecznictwie organów podatkowych i sądów administracyjnych dominuje bowiem odmienna wykładnia przepisów podatkowych, zgodnie z którą zarejestrowanie działalności sportowej, np. polegającej na grze w piłkę nożną, nie oznacza, że przychody sportowca z uprawiania sportu kwalifikowane będą na gruncie ustawy o PIT tak samo jak działalność gospodarcza [b](wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2002 r., I SA/Wr 2057/99, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 czerwca 2007 r., I SA/ Wr 200/ 07, oraz interpretacje: Drugiego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty z 14 października 2005 r., I/415-72-151/05/ ZDB, Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu z 23 czerwca 2006 r., WB-PD/415-0008/ 06/Z, Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 października 2008 r., ILPB1/415-520/08-2/AA, i Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 lutego 2009 r., ITPB1/415-684/08/MR)[/b].

[srodtytul]Z czego to wynika[/srodtytul]

Jako przyczynę tego ograniczenia wskazuje się treść art. 5a pkt 6 ustawy z o PIT, zawierającego definicję działalności gospodarczej. Przepis ten mówi, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 – 9. Jednocześnie za działalność gospodarczą uznaje się działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, a także działalność polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, jak również polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych.

[srodtytul]Albo jedno źródło, albo drugie[/srodtytul]

Jeżeli zatem ustawodawca wymienia dany rodzaj przychodu wśród innych niż działalność gospodarcza źródeł przychodów, przesądza to o braku możliwości zaliczenia tego przychodu do działalności gospodarczej.

Z taką sytuacją mają właśnie do czynienia osoby fizyczne uzyskujące przychody z uprawiania sportu. Zaliczane są one bowiem do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, czyli do przychodów z działalności wykonywanej osobiście (tak [b]interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach z 17 grudnia 2007 r., IBPB2/415-183/07/CJS/ KAN-912/09/ 07[/b]). Zgodnie bowiem z art. 13 pkt 2 tej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności trenerskiej, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

[srodtytul]Jak są opodatkowane wygrane, stypendia i przychody z reklamy[/srodtytul]

[b]Czy wszystkie uzyskiwane przez sportowców przychody w związku z ich występami sportowymi należy bezwzględnie zaliczać do działalności wykonywanej przez nich osobiście?[/b]

Odpowiedź na tak postawione pytanie zależy od prawidłowego określenia kryteriów kwalifikowania przychodów do tego źródła oraz od charakteru uzyskiwanych przez sportowca przychodów.

[srodtytul]Osobiście, czyli jak[/srodtytul]

Podstawowy wyróżnik umożliwiający zaliczenie przychodów z uprawiania sportu do działalności wykonywanej osobiście zawarty jest w samej nazwie tego źródła. Otóż działalność ta wykonywana musi być przez podatnika osobiście, co wyklucza możliwość współudziału przy uzyskiwaniu tych przychodów innych osób. W komentarzach do art. 13 pkt 2 ustawy o PIT przytacza się przykłady przychodów, które podatnik uzyskał w związku z osobistym udziałem w zawodach sportowych. Dotyczy to zarówno wygranych, jak i należności wypłacanych sportowcowi jedynie za osobisty udział w występie sportowym. Obejmuje on zatem przychody „ściśle” związane z działalnością sportową podatnika. Do przychodów tych zaliczyć można m.in. wynagrodzenia otrzymywane przez zawodników w związku z uprawianiem sportu kwalifikowanego, o których mowa w art. 34 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=6038E0BF4E467901BA371EC7B43FE3DD?id=178807]ustawy z 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (DzU nr 155, poz. 1298, ze zm.)[/link].

[srodtytul]Stypendia i pozostałe świadczenia[/srodtytul]

Jednocześnie ustawodawca do przychodów osobiście uzyskiwanych przez sportowca zalicza również stypendia sportowe wynikające z odrębnych przepisów >patrz ramka.

Zaliczenie przez ustawodawcę stypendiów sportowych do działalności wykonywanej osobiście stanowi wyjątek od reguły wyrażonej w art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, określającym odrębne źródło przychodów, tj. inne źródła. Zgodnie z tym przepisem wszelkie świadczenia uzyskiwane przez osoby fizyczne, w tym stypendia, które nie zostały zdefiniowane jako przychód zaliczany do jednego z pozostałych źródeł przychodów, wymienionych w art. 10 ust. 1, są przychodem z innych źródeł.

W konsekwencji wszelkiego rodzaju stypendia sportowe, o ile nie wynikają z „odrębnych przepisów”, np. stypendia sportowe ufundowane przez osoby fizyczne, fundacje lub stowarzyszenia, stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1. Dotyczy to również różnego rodzaju świadczeń o charakterze socjalnym udzielanych sportowcom w związku z ich działalnością sportową.

Wśród świadczeń tych znajdują się świadczenia pieniężne przysługujące reprezentantom Polski na zimowych lub letnich igrzyskach paraolimpijskich oraz reprezentantom Polski na zimowych lub letnich igrzyskach głuchych, o których mowa w art. 23b[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=38461B5D4DC5E87CAE74B39712F321DD?id=247960] ustawy o kulturze fizycznej[/link]. Mogą tu być również zaliczone wyróżnienia i nagrody wypłacane ze środków budżetu państwa i budżetu jednostki samorządu terytorialnego, przyznawane zawodnikom nieposiadającym licencji zawodnika, którzy osiągnęli wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym, zgodnie z art. 28 ustawy o kulturze fizycznej.

W wyjaśnieniach organów podatkowych znaleźć można również odosobniony pogląd, w myśl którego jeżeli zawodnik (sportowiec) nie jest związany żadnym stosunkiem prawnym z jednostką, która wypłaca mu wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu uprawiania sportu, wygrane w zawodach sportowych, to nie istnieją przesłanki zaliczenia tego rodzaju przychodów do konkretnego źródła przychodów. W konsekwencji należy taki przychód zakwalifikować do innych źródeł (tak [b]interpretacja Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu z 10 kwietnia 2006 r., PDI/415-33/06[/b]).

[srodtytul]Reklama na koszulce zawodnika[/srodtytul]

Zawody sportowe stwarzają odpowiednią przestrzeń do prowadzenia akcji reklamowych, stanowiących często jedno z głównych źródeł finansowania takich imprez. Na ogół profity finansowe z tego tytułu czerpią organizatorzy, jednak przychody z tym związane mogą również uzyskiwać zawodnicy, którzy osobiście biorą udział w akcjach reklamowych. Jednak aby było możliwe przypisanie sportowcowi przychodu z tego tytułu, musi on być stroną umowy, na podstawie której świadczyć będzie usługi polegające na prezentowaniu podczas zawodów sportowych umieszczonych na swoim ubiorze określonych haseł reklamowych lub logo reklamowanej firmy.

I tu też pojawia się wątpliwość, czy jest to przychód z uprawiania sportu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o PIT, przychód z innych źródeł czy może z działalności gospodarczej?

[srodtytul]Przychód z uprawiania sportu...[/srodtytul]

[b]W ocenie Izby Skarbowej w Katowicach [/b]w takiej sytuacji uzyskane przez sportowca przychody z tytułu reklamy określonych produktów należy zaliczyć do przychodów z uprawiania sportu, czyli przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 2 ustawy o PIT [b](interpretacja z 21 stycznia 2009 r., IBPBII/1/415-35/08/BJ).[/b]

Możliwa jest jednak inna ocena. Niewątpliwie realizacja tego typu umowy wymaga od sportowca czynnego udziału w zawodach sportowych. Jednak przychód z tego tytułu nie stanowi bezpośredniego efektu zmagań sportowych, a jedynie ich następstwo. Nie jest to również nagroda za wygraną w zawodach sportowych czy też za wzięcie w nich udziału. Dlatego też przychód ten nie powinien być łączony z przychodami, o których mowa w art. 13 pkt 2.

[srodtytul]...z umowy-zlecenia...[/srodtytul]

Wątpliwości dotyczące prawidłowego zakwalifikowania tego typu przychodów mogą pojawić się również wtedy, gdy usługa reklamowa wykonana zostanie przez sportowca jednorazowo na podstawie umowy o dzieło lub gdy strony zdecydują się na prowadzenie akcji reklamowej na podstawie umowy-zlecenia. Otóż w takiej sytuacji, jakkolwiek przychody te nie wynikałyby z osobistego uprawiania sportu przez sportowca, to przy zastosowaniu literalnej wykładni art. 13 pkt 8 ustawy o PIT mogłyby być również zaliczone do działalności wykonywanej osobiście. Jednak aby tak było, zleceniodawcą może być jedynie osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, osoba prawna, jednostka organizacyjna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, a także właściciel (posiadacz) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działający w jego imieniu zarządca albo administrator, jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie na potrzeby związane z tą nieruchomością. Jednocześnie, zgodnie z powołanym art. 13 pkt 8 ustawy o PIT, przychody te nie mogą być uzyskane na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika (sportowca) pozarolniczej działalności gospodarczej.

[srodtytul]...czy działalność gospodarcza[/srodtytul]

Należy również podkreślić, że tego typu działalność o charakterze reklamowym zawiera elementy definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o PIT. Niewątpliwie jest to działalność zarobkowa prowadzona przez sportowca we własnym imieniu. Może mieć również elementy ciągłości i zorganizowania. Przychody tego typu nie są również wymieniane bezpośrednio wśród przychodów ze źródeł podanych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 – 9. Dlatego też są przesłanki skutecznego zaliczenia przychodów uzyskiwanych przez sportowców z działalności reklamowej do odrębnego źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 i art. 14 ustawy o PIT, tj. działalności gospodarczej. Jednak możliwość ta uzależniona jest od samego podatnika, który musi podjąć decyzję o zarejestrowaniu takiej działalności reklamowej jako działalności gospodarczej.

[ramka][b]Które stypendia są zaliczanie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście[/b]

Treść przepisów podatkowych, jak również lektura [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=BD760D8BDA32ECDAF3D01AD29851BD0C?id=162238]ustawy z 18 stycznia 1996 r. o kulturze (tekst jedn. DzU z 2001 r. nr 81, poz. 889, ze zm.) [/link]oraz ustawy o sporcie kwalifikowanym wskazuje, że do stypendiów tych zalicza się stypendia sportowe przyznawane sportowcom na podstawie obu tych ustaw.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z ustawą o sporcie kwalifikowanym zawodnicy, którzy nie otrzymują wynagrodzenia w związku z uprawianiem sportu kwalifikowanego, mogą otrzymywać stypendium sportowe, wypłacane przez klub sportowy na podstawie umowy określającej co najmniej obowiązki zawodnika i klubu sportowego oraz wysokość stypendium (art. 34 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym). Dodatkowe stypendium sportowe mogą otrzymać członkowie kadry narodowej, m.in. na skutek zakwalifikowania się do igrzysk olimpijskich lub zajęcia miejsca medalowego we współzawodnictwie międzynarodowym.

Ponadto zawodnicy osiągający wysokie wyniki sportowe w międzynarodowym współzawodnictwie sportowym lub w krajowym współzawodnictwie sportowym mogą otrzymywać stypendia sportowe przyznawane przez jednostki samorządu terytorialnego i finansowane z budżetów tych jednostek (art. 35 ustawy o sporcie kwalifikowanym).Stypendia sportowe za wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym, również finansowane ze środków budżetu jednostki samorządu terytorialnego, mogą otrzymać zawodnicy nieposiadający licencji zawodnika (art. 22 ustawy o kulturze fizycznej). Dodatkowo stypendium sportowe może również uzyskać członek kadry narodowej osób niepełnosprawnych i kadry paraolimpijskiej,jeżeli uzyska kwalifikacje do igrzysk paraolimpijskich lub zajmie miejsce medalowe we współzawodnictwie międzynarodowym (art. 23a ustawy o kulturze fizycznej). [/ramka]

[srodtytul]Klub sportowy może się uwolnić od obowiązków płatnika[/srodtytul]

[b]Oświadczenie sportowca, że w zakresie uprawiania sportu prowadzi on działalność gospodarczą, może zwolnić płatnika z obowiązku obliczenia, poboru od podatnika oraz wpłacenia urzędowi skarbowemu zaliczki na podatek dochodowy[/b]

Przepisy ustawy o PIT precyzują obowiązki płatnika, w tym klubów sportowych, dotyczące obliczenia, poboru od podatnika i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy do właściwego urzędu skarbowego, z tytułu wypłacanych osobom fizycznym należności z uprawiania sportu >patrz ramka. Każdy błąd, którego efektem jest zmniejszenie należności podatkowych, jest przesłanką orzeczenia przez organ podatkowy o odpowiedzialności płatnika z tytułu niepobrania podatku lub jego pobrania i niewpłacenia (art. 30 § 1 ordynacji podatkowej).

[srodtytul]Wystarczy oświadczenie...[/srodtytul]

Płatnik może być jednak zwolniony z obowiązków obliczenia i poboru od podatnika i zapłaty zaliczki na PIT z tytułu wypłacanych podatnikowi należności, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 ustawy o PIT. Wystarczy, aby podatnik złożył mu oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Tak wynika z jej art. 41 ust. 2.

Szkopuł w tym, że zgodnie z przeważającym stanowiskiem organów podatkowych dla celów PIT przychody osób fizycznych z uprawiania sportu nie są kwalifikowane jako przychody z działalności gospodarczej. Zaliczane są do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2. Ujęcie przez ustawodawcę przychodów z uprawiania sportu w art. 13 pkt 2 pozbawia sportowców możliwości opodatkowania tych przychodów na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców.

[srodtytul]...ale czy będzie skuteczne[/srodtytul]

Czy zatem oświadczenie sportowca, w którym stwierdza on, że przychody z uprawiania sportu uzyskuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jest skuteczne?

Według [b]Urzędu Skarbowego w Pile (postanowienie z 6 października 2005 r., DD-415/19 /05) oraz Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku (postanowienie z 25 maja 2005r., IIUSpbIA/1/415-23/120a/25/05/BB) [/b]treść art. 41 ust. 2 ustawy o PIT daje podstawę do stwierdzenia, że czynności wymienione w art. 13 pkt 2 i 8 mogą być opodatkowane według zasad przewidzianych dla działalności gospodarczej. Zatem złożenie płatnikowi oświadczenia, że wykonywane przez sportowca usługi wchodzą w zakres prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, zwalnia płatnika z obowiązków wynikających z art. 41 ust. 1.

[srodtytul]Bez dodatkowych warunków[/srodtytul]

Uważam, że nie sposób zgodzić się z poglądem, że złożenie płatnikowi przez sportowca oświadczenia, o którym mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o PIT, daje podstawę zakwalifikowania uzyskiwanych przez niego przychodów z uprawiania sportu do przychodów z działalności gospodarczej. Przepis ten, podobnie jak cały art. 41, nie reguluje bowiem tej kwestii. Precyzuje za to obowiązki płatnika związane z obliczeniem i poborem zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaty określonych świadczeń. Zawiera jednocześnie warunki zwolnienia płatnika z tych obowiązków.

W przywołanych interpretacjach punktem wyjścia dla rozważań organów podatkowych pozostawała kwestia możliwości zaliczenia przychodów z uprawiania sportu do przychodów z działalności gospodarczej. Uzależniały one obowiązki płatnika jedynie od tej kwestii. Tymczasem literalna wykładnia art. 41 ust. 2 ustawy o PIT wskazuje, że do zwolnienia płatnika z obowiązku poboru zaliczki od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, wymagane jest jedynie złożenie przez podatnika oświadczenia o tym, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. Nic więcej.

[srodtytul]Sprzeczne przepisy...[/srodtytul]

Natomiast, wobec ograniczeń dotyczących kwalifikowania przychodów z uprawiania sportu jedynie do działalności wykonywanej osobiście przez podatnika, należy stwierdzić, że obowiązująca treść art. 41 ust. 2 ustawy o PIT pozostaje w sprzeczności z postanowieniami art. 5a pkt 6 oraz art. 10 ust. 1 pkt 2. Przewiduje bowiem możliwość złożenia przez sportowca oświadczenia zawierającego nieprawdę. Dlatego też literalna wykładnia nie powinna stanowić zachęty dla klubów sportowych do zrzucania z siebie obowiązków, o których mowa w art. 41 ust. 1. Działanie takie może skutkować orzeczeniem przez organ podatkowy o odpowiedzialności płatnika. Tym bardziej że omawiana sprawa nie została ostatecznie przesądzona. Nie nastąpiło w tym zakresie ujednolicenie stanowiska organów podatkowych. Głosu nie zabrały również sądy administracyjne.

[srodtytul]...wyłączają odpowiedzialność płatnika[/srodtytul]

Niewątpliwe rozbieżność ta powinna zostać usunięta podczas kolejnej nowelizacji ustawy o PIT, np. poprzez ograniczenie stosowania zasady wyrażonej w art. 41 ust. 2 jedynie do wypłacanych przez płatnika należności, o których mowa w art. 13 pkt 8, tj. przychodów uzyskiwanych przez podatników na podstawie umów-zleceń lub o dzieło. Formy obu umów mogą bowiem stanowić podstawę uzyskania przez podatnika przychodu w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o ile spełnione są przesłanki, o których mowa w art. 5a pkt 6.

Jednocześnie wydaje się, że do czasu wprowadzenia tych zmian w życie płatnik, który wobec złożenia takiego oświadczenia przez sportowca nie obliczył, nie pobrał od podatnika i nie odprowadził zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego, nie powinien być pociągnięty do odpowiedzialności z tego tytułu. W konsekwencji organ podatkowy nie powinien orzekać o odpowiedzialności płatnika oraz określać wysokości należności z tytułu niepobranego lub pobranego a niewpłaconego podatku, w trybie art. 30 § 4[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=348F7F80C70E3CBE56A93159C53D3153?id=176376] ordynacji podatkowej[/link].

[ramka][b]Płatnik pobierze zaliczkę [/b]

Obowiązki ciążące na płatnikach wypłacających sportowcom należności z uprawiania sportu ujęte zostały w art. 41 ustawy o PIT. Otóż osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wypłacają na rzecz osób fizycznych (polskich rezydentów podatkowych) świadczenia z tytułu działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4 – 9, w tym z uprawiania sportu, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy. W celu obliczenia wysokości zaliczki płatnik pomniejsza przychód o wielkość zryczałtowanych, miesięcznych, 20-proc. kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz uwzględnia potrącone przez siebie w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b. Jednocześnie obliczając tę zaliczkę, płatnik stosuje najniższą stawkę podatkową określoną w skali podatkowej, która w 2009 r. wynosi 18 proc.

Tak obliczoną zaliczkę na podatek dochodowy płatnik zmniejsza o pobraną przez siebie składkę na ubezpieczenie zdrowotne, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2.

Ma obowiązek przekazania kwoty pobranych zaliczek do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym je pobrał na rachunek właściwego organu podatkowego. Jest nim naczelnik urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (art. 42 ust. 1 ustawy o PIT). Do tego samego urzędu skarbowego po zakończeniu roku podatkowego płatnik zobowiązany jest przesłać roczną deklarację PIT-4R. Jednocześnie w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy są zobowiązani przesłać podatnikom oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu PIT-11 (art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT). [/ramka]