Ministerstwo Finansów w piśmie z 14 lipca 2006 r. (DD6-8213-43/WK/06/249)
stwierdziło, że wydatki związane z nakładami podatnika na utrzymanie (przebudowę) drogi publicznej nie są inwestycją w obcym środku trwałym, a tym samym nie mogą być rozliczone w formie odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te mogą natomiast być kosztem podatkowym, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik musi jednak wykazać, że są one związane z prowadzoną przez niego działalnością i że mają – co najmniej pośredni – związek z „celem uzyskania przychodów”.
Zgadzają się z tym również inne organy podatkowe. W interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 marca 2008 r. (ILPB3/423-298/07-2/MC) czytamy: „O związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje on niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. Są bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem. Takiego rodzaju wydatkiem jest finansowanie przebudowy drogi publicznej w sytuacji, gdy umożliwi ona dojazd kontrahentów do wnioskodawcy, w związku z czym wzrosną jego obroty. (…) W świetle powyższego wydatki, jakie poniesie spółka na przebudowę drogi publicznej, aby usprawnić wjazd na jej teren, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki”.
W przypadku budowy drogi przez spółkę deweloperską nie ulega wątpliwości, że zapewnienie niezbędnej infrastruktury dojazdowej, gwarantującej bezkolizyjny ruch, uatrakcyjni i podniesie wartość ekonomiczną inwestycji głównej.
Organy podatkowe są zgodne co do tego, że wydatki na realizację inwestycji w infrastrukturę drogową nie są inwestycją w obcym środku trwałym. W związku z tym można je zaliczyć bezpośrednio w koszty.
W interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 3 marca 2008 r. (IP-PB3-423-531/07-3/DG) czytamy: „droga publiczna, w której przebudowie partycypuje spółka, nie stanowi środka trwałego podatnika, gdyż nie stanowi jego własności. Wydatek na jej modernizację nie może być również traktowany jako inwestycja w obcym środku trwałym. (…) Droga jest własnością gminy, z której korzystają zarówno mieszkańcy, jak i spółka. (…) Wnioskodawca ponosi nakłady na budowę/ulepszenie elementów infrastruktury zewnętrznej, niestanowiącej jego własności, w celu zwiększenia przychodów własnych. Nakłady na tę infrastrukturę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
Skoro wydatki ponoszone przez inwestora są kosztem podatkowym, to czy późniejsze nieodpłatne przekazanie infrastruktury drogowej na rzecz gminy ma wpływ na ich potrącalność? Fiskus jest zgodny co do tego, że nie. Zdaniem organów podatkowych nie ma podstaw, aby wyłączyć te wydatki z kosztów podatkowych, kwalifikując późniejsze nieodpłatne przekazanie infrastruktury jako darowiznę. W praktyce w zamian za przekazanie infrastruktury drogowej gmina zobowiązuje się współdziałać w zakresie uzyskania niezbędnych pozwoleń budowlanych na realizację inwestycji drogowej i nierzadko współfinansuje tę inwestycję.
W interpretacji z 2 kwietnia 2007 r. (PD.423-8/07) Lubelski Urząd Skarbowy potwierdził, że czynność nieodpłatnego przekazania przyłącza wodociągowego i kanalizacyjnego na rzecz przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego nie jest darowizną, gdyż występują tu wzajemne zobowiązania stron. Nieodpłatne przekazanie infrastruktury jest niezbędne, aby uzyskać dostęp do mediów i korzystanie ze świadczeń przez podatnika. Nie ma natomiast na celu obdarowania kogokolwiek. Zgadzają się z tym sądy administracyjne (np. NSA w wyrokach z 15 kwietnia 1998 r., SA/Sz 1205/97, i z 7 kwietnia 2000 r., SA/Ka 1836/98).
Autorka jest doradcą podatkowym w Kancelarii Prawnej GLN
