Wynika tak z pisma departamentu podatków dochodowych Ministerstwa Finansów opublikowanego w Biuletynie Skarbowym nr 6/2007.
Przedsiębiorcy mają do wyboru dwie metody rozliczania różnic kursowych. Od tego, jaką wybiorą, zależy sposób rozliczania przychodów i kosztów. Zdecydować mogą się na zasady podatkowe albo rachunkowe. Przy wyborze jednak metody ustalania różnic kursowych według przepisów ustawy o rachunkowości sama decyzja nie wystarczy.
Po pierwsze, w okresie stosowania tej metody podatnicy muszą poddawać swoje sprawozdania finansowe corocznie badaniu przez biegłego rewidenta. Po drugie, wybrany sposób rozliczeń nie może być stosowany krócej niż trzy lata (licząc od początku roku podatkowego, w którym metoda ta była wybrana).
Przedsiębiorcy muszą też pamiętać, by zarówno o wyborze, jak i o rezygnacji z przyjętych zasad rozliczania różnic kursowych powiadomić pisemnie naczelnika urzędu skarbowego.
Metoda bilansowa daje jednak korzyść. Polega ona na zaliczaniu bezpośrednio do kosztów oraz przychodów podatkowych wszelkich różnic kursowych. Potwierdza to departament podatków dochodowych MF. Twierdzi, że podatkowe uregulowania różnic kursowych sprowadzają się do zasady, że podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, konsekwentnie zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe, m.in. z wyceny pozabilansowej pozycji w walutach obcych, w szczególności instrumentów pochodnych w walucie obcej. Rozwiązania wynikające z rachunkowości określają zatem skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT).
Na skutek zatem wyceny instrumentów pochodnych w walucie obcej, należących do pozycji pozabilansowych, wystąpią różnice kursowe, które powinny być wykazywane w rozliczeniach podatkowych na każdy dzień wyceny. Dokonywana w księgach rachunkowych w danym dniu wycena instrumentów pochodnych wyrażonych w walucie obcej powinna być równocześnie rozliczona pod względem podatkowym. Mówi o tym art. 9b ust. 2 ustawy o CIT.
Pamiętajmy też, by do wyceny różnic kursowych nie stosować art. 12 ust. 3a i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o CIT. Nie można na podstawie tych przepisów przyjmować, że rozliczenie podatkowe różnic kursowych powinno być dokonane dopiero w dacie realizacji (zamknięcia) danego instrumentu.
Stanowisko dotyczące rachunkowej metody ustalania różnic kursowych z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych jest zbieżne z opiniami wielu ekspertów. W razie wyboru metody ustalania różnic kursowych na podstawie przepisów o rachunkowości zalecane jest uznanie za koszty i przychody podatkowe nie tylko zrealizowanych różnic kursowych, ale także memoriałowych różnic kursowych z wyceny pozycji bilansowych i pozabilansowych. Przykładem pozycji pozabilansowej w walucie obcej może być walutowy kontrakt forward zawarty w celach spekulacyjnych, dla którego w momencie zawarcia firma nie poniosła kosztów transakcyjnych. Wtedy różnice kursowe rozliczane są na każdy określony w polityce rachunkowości dzień wyceny, aż do czasu realizacji praw z kontraktu. Wycena dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca lub na ostatni dzień kwartału albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.
