Tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 28 sierpnia br. (I SA/Bk 254/07).
Spółka zawarła z osobami prowadzącymi własną działalność gospodarczą umowy o zarządzanie, usługi handlowe i marketingowe oraz świadczenie usług doradztwa w zakresie sprzedaży towarów z jej oferty handlowej. Zgodnie z ich postanowieniami spółka udostępniła zleceniobiorcom własne składniki majątku - samochody osobowe i telefony komórkowe. Ponosiła również koszty ich podróży.
Za używanie samochodów spółka wystawiła faktury, natomiast nie obciążyła zleceniobiorców wydatkami związanymi z podróżami służbowymi i używaniem telefonów komórkowych. Wypłacone im wynagrodzenie nie było pomniejszane o wartość wykorzystanych składników majątku oraz świadczonych przy pomocy osób trzecich usług.
Urząd skarbowy stwierdził, że spółka zaniżyła podatek należny z tytułu przedmiotowych świadczeń. Zdaniem organów podatkowych udostępnianie środków pracy wynika z kodeksu pracy i jest obowiązkiem pracodawcy. Nie dotyczy to umów cywilnoprawnych, w których nie występuje podległość służbowa, lecz pełna samodzielność w wykonywaniu powierzonych obowiązków.
Spółka zarzuciła fiskusowi naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 6 VI dyrektywy Rady Unii Europejskiej w sprawie wspólnego systemu podatku do wartości dodanej. Jej zdaniem błędem jest przyjęcie, że nabyła i wyświadczyła wymienione usługi. Poniosła koszt wyjazdów zleceniobiorców oraz związanych z nimi usług hotelarskich i innych, ale nie może to prowadzić do wniosku, że wykonuje usługi. Te świadczenia powinny zostać rozpatrzone w kontekście całokształtu stosunków łączących strony umowy. Spółka mogła przecież ułożyć w dowolny sposób swoje relacje ze zleceniobiorcami i zgodzić się na udostępnianie określonych środków technicznych oraz pokrywanie pewnych kosztów.
Sąd oddalił jednak skargę. Stwierdził, że udostępnienie zleceniobiorcom składników majątku spółki oraz pokrywanie ich niektórych kosztów należy zakwalifikować jako odpłatną usługę w rozumieniu ustawy o VAT.
Jego zdaniem spółka stosowała dwie formy wynagradzania - jedno wypłacane w pieniądzu i drugie polegające na udostępnianiu zleceniobiorcom składników majątku i świadczeniu usług przy pomocy osób trzecich.
