Aby można było mówić o świadczeniu usługi, muszą istnieć dwa odrębne podmioty - usługodawca i usługobiorca. O tym że usługa musi być wykonywana na rzecz innego podmiotu, przekonuje również brzmienie art. 27 112 dyrektywy VAT z 2006 r., który tylko wyjątkowo i to pod warunkiem konsultacji z ciałami doradczymi Unii (Komitetem ds. podatku od wartości dodanej) dopuszcza możliwość uznania za usługę świadczeń dla samego siebie, a i to tylko wówczas, gdyby w wypadku kupna takich usług od innego podmiotu podatek nie podlegał odliczeniu. Skoro brak takich wyjątkowych regulacji w ustawie o VAT, to wykonanie świadczeń na rzecz własnej działalności nie jest usługą.
Oddział przedsiębiorstwa nie ma statusu podatnika w kontaktach ze swoją centralą. W związku z tym obciążenie kosztami przez centralę swojego zagranicznego oddziału nie jest świadczeniem usług na rzecz tego ostatniego. Po stronie oddziału nie wchodzi więc w grę import usług (tak ETS w orzeczeniu w sprawie C-210/04, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate v. FCE Bank plc). Zatem przedsiębiorstwo może wystawić jedynie notę obciążeniową dla swojego oddziału.
