We wniosku o interpretację prawa podatkowego spółka pytała o obowiązek opodatkowania podatkiem dochodowym otrzymanego odszkodowania od sprawcy kolizji drogowej. W jej wyniku uszkodzony został samochód spółki. Nie był on objęty dobrowolnym ubezpieczeniem autocasco, a zatem, zgodnie z ustawą o CIT, wydatek na jego naprawę nie mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu. Ponadto spółka pokrywała koszty napraw urządzeń uszkodzonych w wyniku prowadzonej przez nią działalności, jak i zakupu nowych. Następnie otrzymywała od ubezpieczyciela odszkodowanie równe wartości poniesionych wydatków.
W ocenie spółki odszkodowania te nie będą opodatkowane, bowiem na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT zwrócone wydatki, których nie można uznać za koszty podatkowe, nie są przychodem. Ze stanowiskiem tym nie zgodziły się organy podatkowe, uznając, że otrzymany zwrot wydatków zaliczyć należy do przychodów spółki.
Sąd uchylił ich decyzje. Stwierdził, że otrzymane odszkodowanie, w części odpowiadającej poniesionym przez podatnika wydatkom, nie stanowi jego przychodu podatkowego. Stanowisko to znalazło również potwierdzenie w pismach ministra finansów.
Moim zdaniem sąd słusznie odrzucił stanowisko organów podatkowych. Nie miało ono bowiem żadnego uzasadnienia prawnego ani ekonomicznego. Było też sprzeczne z przyjętą praktyką, potwierdzoną przez Ministerstwo Finansów (zob. DF z 31 maja br.).
Przyjęcie koncepcji zaprezentowanej przez organy podatkowe skutkowałoby opodatkowaniem wszelkich odszkodowań otrzymywanych przez podatników (bez względu na to, że poniesione przez nich wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów). Bezzasadnie mogłyby więc być opodatkowane kwoty niebędące faktycznym przysporzeniem dla podatnika.
Tymczasem art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT mówi, że zwrócone wydatki, których nie można uznać za koszty podatkowe, nie są przychodem. Przepis ten nie stawia żadnych dodatkowych warunków, na które wskazywały organy podatkowe w swoich interpretacjach.
