Tak wynika z wyroku WSA w Krakowie z 17 maja br. (I SA/Kr 1590/05).
Skarżąca spółka zajmowała się m.in. przechowywaniem owoców. Spór dotyczył wydatków na rozbiórkę jednego z jej budynków, które jako koszty rozbiórki likwidowanego środka trwałego zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem organów podatkowych te wydatki były w istocie wydatkami na ulepszenie środka trwałego, o jakich mówi art. 16g ust. 13 ustawy o CIT. Przepis ten przewiduje m.in., że w takiej sytuacji wartość początkową budynku powiększa się o wydatki poniesione na jego ulepszenie. Budynek został poddany rozbiórce, bo spółka na jego miejscu postanowiła zbudować chłodnię. Z pierwotnego budynku pozostały fundamenty i ściany, których rozbiórkę zalecono przeprowadzić ostrożnie, aby mogły być później wykorzystane do budowy nowej chłodni. Jedynymi elementami, których nie wykorzystano w nowym budynku, były rygle do łączenia ścian. Spółka nie starała się o uzyskanie pozwolenia na budowę, uzyskała natomiast pozwolenie na użytkowanie nowego budynku chłodni, jako poddanego wyłącznie adaptacji i rozbudowie.
Zdaniem WSA w Krakowie kluczowe dla sprawy było to, czy wchodziła tu w grę rozbiórka budynku, jego rozbudowa, czy remont.
Sąd przychylił się do argumentów organów podatkowych. Uznał, że to, iż większość elementów poprzedniego budynku wykorzystano do budowy nowego, świadczy, że bez rozbiórki nowy budynek nie mógłby powstać. W takiej sytuacji w istocie ulepszono budynek, w związku z czym decyzje organów podatkowych były prawidłowe.
Omawiane orzeczenie zawiera pomocną dla podatników wskazówkę, jak interpretować pojęcie ulepszenia środka trwałego. Jest to bardzo istotne, gdyż ulepszenie skutkuje podwyższeniem wartości początkowej środka trwałego o sumę wydatków na ulepszenie i amortyzację, czyli rozłożeniem inwestycji w czasie. Wydatki związane z likwidacją można natomiast zaliczyć od razu do kosztów uzyskania przychodu.
Ulepszenie odbywa się poprzez przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację danego środka trwałego (definicję tych czynności znajdziemy w piśmie Ministerstwa Finansów z 13 marca 1995 r., PO 3/722-160/94). Wyznacznikiem jest wzrost jego wartości, a suma wydatków na ulepszenie powinna przekraczać 3500 zł.
Jak podkreślił NSA w wyroku z 27 września 2000 r. (I SA/Ka 840/99), ulepszenie zmierza do podjęcia czy rozszerzenia działalności, powodując istotną zmianę cech użytkowych środka trwałego. Pomocnymi w określeniu charakteru czynności podatnika okazały się ustalenia faktyczne, dotyczące sposobu rozbiórki pierwotnego budynku i zamiaru nowego wykorzystania mającej powstać chłodni.
Jednak wątpliwości budzi ocena zakresu adaptacji budynku, z którego pozostał szkielet dla przyszłej konstrukcji. Ostrożność przy dokonywaniu rozbiórki i chęć ponownego wykorzystania budulca można ostatecznie tłumaczyć oszczędnością podatnika. Niemniej podatnik sam określił swój zamiar, rezygnując z ubiegania się o pozwolenie na budowę i uzyskując pozwolenie na użytkowanie obiektu adaptowanego do nowych celów. Nie została w związku z tym zerwana więź między budynkiem demontowanym i nowo powstałym. Konkludując, czynności podjęte przez spółkę noszą znamiona adaptacji, czyli przystosowania (przerobienia) składnika majątkowego do wykorzystania go w celu innym niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony, albo nadania mu nowych cech użytkowych.
