Spółka rozliczy podatek zapłacony z własnych środków

Obowiązujące od początku 2019 r. przepisy dotyczące poboru podatku u źródła komplikują rozliczenia przedsiębiorców. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się jednak w interpretacji z 26 lipca 2019 r. (0111-KDIB2-3.4010.169. 2019. 2.MK), że nieodliczony podatek u źródła może być kosztem uzyskania przychodu.

Czytaj także: Wynagrodzenie członków zarządu w kosztach spółki - wyrok WSA

Sprawa dotyczyła spółki, która zajmuje się produkcją i handlem stalą. Spółka realizuje transakcje z nierezydentami, dla których zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, staje się płatnikiem podatku dochodowego. Chodzi np. o zapłatę za wynajem środka transportu w zagranicznej podróży służbowej pracownika lub prawo do użytkowania innego urządzenia. Spółka nie ma możliwości potrącenia podatku u źródła od kwoty należnej zagranicznemu kontrahentowi, ponieważ transakcje realizuje na podstawie umów lub za pośrednictwem serwisów internetowych, gdzie jest zobowiązana do zapłaty określonej kwoty wynagrodzenia.

Ubruttowienie kwoty należności

W tej sytuacji spółka płaci podatek z własnych środków, ubruttawiając podstawę opodatkowania w taki sposób, aby po uiszczeniu pełnej kwoty zobowiązania kontrahentowi była ona zgodna z tym, co powinien otrzymać gdyby taki podatek został pobrany z zachowaniem przepisów. Do tej pory spółka nie uznawała tak „dopłaconej" kwoty podatku za koszt podatkowy. Zapytała, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę ponoszonego przez nią samodzielnie ciężaru podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych na rzecz nierezydentów. Jej zdaniem, kwota przekazanego do urzędu skarbowego podatku jest dla niej dodatkowym kosztem transakcji, poniesionym w celu uzyskania przychodów lub utrzymania albo zabezpieczenia źródeł przychodów.

Wyjaśniła, że ubruttowienie kwoty należności nie wynika z żadnych zapisów umowy i spółka nie zawiera z kontrahentami takich postanowień. Wydatek ten nie zostanie jej w żaden sposób zwrócony czy zrekompensowany ani przez kontrahenta, ani przez żadne inne podmioty czy instytucje.

Dyrektor KIS poparł takie stanowisko. Przypomniał, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnicy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, to podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium RP. W przepisie tym wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło przychodów, ma prawo do opodatkowania podmiotów niebędących rezydentami. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim wypłacającycm należności będące źródłem tego przychodu.

Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Wymienione zostały tu m.in. przychody z odsetek, praw autorskich czy za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu.

Limit 2 mln zł

Artykuł 26 ust. 1 ustawy o CIT przewiduje limit 2 mln zł dla podmiotów, które wypłacają należności na rzecz tego samego podatnika. Są obowiązane jako płatnicy pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jeśli wypłaty przekroczą ten próg, to polski płatnik musi pobrać podatek w pełnej wysokości, nawet jeśli dotychczas mógł stosować stawkę obniżoną, zwolnienie czy zaniechać poboru podatku.

Musi być związek z przychodem

Dyrektor KIS przypomniał też, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Według skarbówki, w opisanym przypadku zachodzi taki związek.

Zdaniem dyrektora KIS brak klauzuli umownej o ubruttowieniu, wynikającej z umowy łączącej strony, nie wyklucza możliwości zaliczenia kwoty podatku u źródła (czyli kwoty ubruttowienia) do kosztów uzyskania przychodów. Jednak w takich przypadkach konieczne jest wykazanie spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Płatnik musi wykazać, że dokonane przez niego ubruttowienie służyło uzyskaniu przychodów, zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła. W piśmie dyrektora KIS czytamy: „Zapłacony z własnych środków podatek u źródła, niewynikający z postanowień umów zawieranych z kontrahentem, spełniający jednak przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (...) wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów".

Wcześniej w interpretacji z 8 maja br. (0111-KDIB2-1.4010. 62.2019.1.MJ) fiskus także zgodził się na zaliczenie podatku do kosztów. Sprawa dotyczyła firmy, która będzie wypłacać za granicę odsetki i opłaty licencyjne, np. za korzystanie z urządzeń przemysłowych. Dyrektor KIS potwierdził, że podatek u źródła zapłacony z własnych środków, stanowiący dla firmy obciążenie ekonomiczne, może być kosztem uzyskania przychodu. Dotyczy to sytuacji, gdy niemożliwe będzie uzyskanie od kontrahenta certyfikatu rezydencji i oświadczenia albo dokumentów umożliwiających ubieganie się o zwrot podatku.

podstawa prawna: art. 15 ust. 1, art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. DzU z 2019 r. poz. 865)