Czego dotyczył spór
Spółka prowadząca centrum handlowe wystąpiła ?o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości. Nieruchomość, której dotyczył podatek, to położony przy centrum handlowym utwardzony plac z miejscami postojowymi dla samochodów, chodnikami dla pieszych, nawierzchniami jezdnymi i handlowymi. Zdaniem spółki danina nie należała się, gdyż drogi wewnętrzne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Nie zgodził się z tym prezydent miasta, a samorządowe kolegium odwoławcze utrzymało w mocy jego decyzję. Uznało, że skoro grunty, których dotyczy sprawa, nie zostały sklasyfikowane w ewidencji gruntów jako drogi oznaczone symbolem „dr", to nie może być mowy o tym, aby były na nich zlokalizowane drogi wewnętrzne. Wskazało, że zgodnie z art. 21 ustawy z 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne warunkiem koniecznym zastosowania zwolnienia podatkowego dla drogi wewnętrznej było wydzielenie pasa drogowego liniami granicznymi gruntu ?i oznaczenie ich odpowiednim symbolem w ewidencji gruntów i budynków.
W skardze do sądu administracyjnego spółka podniosła, że dla pojęcia „pas drogowy" nie przewidziano w ewidencji gruntów i budynków żadnego szczególnego oznaczenia, a prawo nie wymaga, aby budowla drogi była posadowiona wyłącznie na wyodrębnionym gruncie oznaczonym symbolem „dr". Zdaniem spółki przepisy dopuszczają istnienie dróg-budowli będących częścią nieruchomości gruntowej oznaczonej symbolem innym niż „dr". A jako budowla droga wewnętrzna nie musi być uwidoczniona w ewidencji gruntów i budynków. To oznacza, że w tej sprawie nie może być zastosowany art. 21 prawa geodezyjnego i kartograficznego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za niezasadną i ją oddalił.
– Ewidencja gruntów i budynków przewiduje oznaczenie „pasów drogowych", nazywające je „drogami". Tym samym inne grunty niezajęte pod wewnętrzną komunikację gospodarstw rolnych, leśnych oraz poszczególnych nieruchomości ewidencjonowane mogą być jako tereny komunikacyjne, czyli drogi oznaczane symbolem „dr" ?– stwierdził WSA.
Jego zdaniem dla zastosowania zwolnienia ?z podatku dla dróg wewnętrznych nie wystarczy stwierdzenie, że dany grunt nie został ujęty w odpowiedniej ewidencji jako teren komunikacyjny. Podatnik musiałby udowodnić, że zapis w ewidencji, nieuwzględniający „drogi", nie mógł być inny, bo grunt zajęty był pod wewnętrzną komunikację gospodarstw rolnych, leśnych lub poszczególnych nieruchomości. Tylko wówczas budowla taka mogłaby korzystać ze zwolnienia. WSA dodał, że definicja pasa drogowego z ustawy o drogach publicznych obejmuje wszelkie drogi, niezależnie od ich statusu. Dlatego pojęcie „pas drogowy" występuje także przy drogach wewnętrznych.
Rozstrzygnięcie
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wyrok WSA mimo częściowo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu i oddalił skargę kasacyjną spółki. Zdaniem NSA art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy ?o podatkach i opłatach lokalnych wiąże pojęcie drogi wewnętrznej z elementem funkcjonalnym, ?tj. ruchem drogowym i obsługą (zabezpieczeniem) tego ruchu. Regulacja ta nie obejmuje obiektów ?o innych funkcjach, w tym takich kategorii, jak parkingi oraz inne obiekty, które nie są bezpośrednio związane z ruchem drogowym i nie służą bezpośrednio obsłudze (zabezpieczeniu) tego ruchu, lecz np. zapewnieniu miejsc postojowych przed centrami handlowymi, stacjami paliw itp.
– Obiekty wskazane przez spółkę we wniosku ?o stwierdzenie nadpłaty nie są drogami wewnętrznymi. Mają one na celu zapewnienie dojazdu do centrum handlowego oraz możliwości zaparkowania. Wobec tego pełnią jedynie funkcje służebną względem centrum handlowego i nie są związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu drogowego – uzasadnił NSA.
Wyrok jest prawomocny.
Wyrok NSA z 15 kwietnia 2014 r., ?sygn. akt II FSK 2799/11
