Tak.
W ustawie z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (dalej: u.d.p.) przewidziano, że zabrania się w pasie drogowym czynności, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego.
W szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych bądź urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić tylko za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej (art. 39 ust. 3 u.d.p.). W takiej decyzji określa się w szczególności: rodzaj inwestycji, sposób, miejsce i warunki jej umieszczenia w pasie drogowym oraz pouczenie inwestora, że przed rozpoczęciem robót budowlanych ma obowiązek:
- ?uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy albo wykonywania robót budowlanych,
- ?uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, projektu budowlanego danego obiektu lub urządzenia oraz
- ?uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego, dotyczącego prowadzenia robót w pasie drogowym lub na umieszczenie w nim obiektu lub urządzenia.
W wyroku z 11 lutego 2014 r. (II GSK 1948/12) Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że skoro zakaz umieszczania reklam w pasie drogowym jest zasadą, a odstąpienie od niego wyjątkiem, to należy przyjąć, iż to wnioskodawca powinien przedstawić argumenty i dowody na to, że umieszczenie reklam nie spowoduje w konkretnych okolicznościach zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Wnioskodawca powinien także wykazać, że umieszczenie reklamy w określonym miejscu jest szczególnie uzasadnionym przypadkiem.
Sąd podkreślił, że przyjęcie takiego stanowiska nie narusza zasady prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z tym przepisem w toku postępowania organy administracji stoją na straży praworządności oraz – z urzędu lub na wniosek stron – podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zasada prawdy obiektywnej jest jednak realizowana przede wszystkim na drodze dokładnej analizy i oceny przez organ dowodów przedstawionych przez stronę na poparcie zgłaszanego przez nią żądania. Zarządca drogi może przeprowadzić z urzędu określone dowody, które posłużą do weryfikacji materiału przedstawionego przez wnioskodawcę, ale co do zasady nie ma takiego obowiązku.
Na podstawie zebranego materiału dowodowego zarządca drogi oceni, czy zajęcie pasa drogowego na lokalizację danego urządzenia jest dopuszczalne, to znaczy, czy nie będzie powodować niszczenia drogi lub naruszać zadań organu zarządzającego drogą, w tym, czy nie będzie naruszać obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa ruchu (por. także wyrok NSA z 25 października 2012 r., II GSK 1547/11).
podstawa prawna: art. 39 ust. 1 i ust. 3-3a ustawy z 21 marca 1985 r. – o drogach publicznych (tekst jedn. DzU z 2013 r., poz. 260 ze zm.)
podstawa prawna: art. 7 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. DzU z 2013 r., poz. 267 ze zm.)
