Jakie problemy interpretacyjne stwarza definicja powierzchni użytkowej budynków?

Odpowiada Dominika Dragan-Berestecka doradca podatkowy w Spółce Doradztwa Podatkowego Ożóg i Wspólnicy Sp. z o.o.:

Mimo, że definicja ta, określona w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych wydaje się jasna, w praktyce przysparza ona podatnikom problemów, które często są przedmiotem sporu z organami podatkowymi. Przykładowo, nie jest do końca wiadomo, czy chodzi o pomiar wewnętrzny w lokalach, czy też pomiar poza lokalami w budynku. Ta ostatnia metoda prowadzi de facto do zawyżenia powierzchni użytkowej budynku.

Właściwej i jednoznacznej odpowiedzi nie odnajdziemy też w orzecznictwie. Pomocne może okazać się pismo Ministerstwa Finansów z 4 maja 2006 r. (znak LK-832-13/MS/06/41), w którym stwierdzono, że obmiaru powierzchni użytkowej dokonuje się po wewnętrznej długości wszystkich ścian budynku, także tych wewnętrznych. Pismo to nie ma jednak waloru ogólnej interpretacji w sprawie stosowania prawa, choć niewątpliwie stanowi wskazówkę.

Są także trudności w przypadku obniżenia stawek do 50 proc., gdy powierzchnia ma wysokość „w świetle" 1,4–2,2 m. Brak definicji sformułowania „w świetle" powoduje, że nie do końca wiadomo czy np. w przypadku stropu belkowanego wysokość „w świetle" liczy się do najniższej belki, czy też wyżej, tzn. aż do stropu.

Kwestia ta była przedmiotem sporu podatnika z organem podatkowym, zakończonym przed WSA. Sąd uznał, że przez „wysokość kondygnacji w świetle", należy rozumieć odległość między podłożem a najniższym trwałym elementem konstrukcyjnym stropu.

Czy regulacje dotyczące opodatkowania zakładów opieki zdrowotnej są jasne, czy nadal są tu kontrowersje?

Przypomnijmy, że preferencyjna stawka podatku przewidziana była dla budynków lub ich części zajętych na działalność leczniczą. Od 1 stycznia 2011 r. przepisy przewidują zastosowanie niższej stawki także dla tych budynków lub ich części, które są związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Nowe brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych może jednak w praktyce rodzić pewne wątpliwości. Problem pojawia się w przypadku opodatkowania tych pomieszczeń, które służą zarówno działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, jak i np. działalności polegającej na promocji zdrowia, czy na kształceniu i doskonaleniu kadr medycznych.

Kwestią problemową jest więc czy dane pomieszczenie, (np. pokój lekarzy w szpitalu, którzy udzielają świadczeń zdrowotnych oraz prowadzą wykłady czy szkolenia) należy uznać w całości za związane z działalnością gospodarczą polegającą na udzielaniu świadczeń zdrowotnych i opodatkowane preferencyjną stawką, czy uznać, że jest on przyporządkowany do różnych (innych poza udzielaniem świadczeń zdrowotnych) form działalności i preferencyjną stawką opodatkowania objąć jedynie jego część.

Z drugiej jednak strony, skoro dane pomieszczenie niewątpliwie służy lekarzom, a zatem jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, to w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 lit d) ustawy o podatkach o opłatach lokalnych powinno korzystać z niższej stawki w całości. Kwestia ta niewątpliwie może być przedmiotem sporu z organami podatkowymi.

Które zakłady pracy chronionej korzystają ze zwolnienia?

Zwolnienie z podatku od nieruchomości obejmuje tylko część zakładów pracy chronionej. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych ogranicza je tylko do jednego typu zakładów wymienionych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Nie każdy zatem zakład pracy chronionej będzie zwolniony z podatku od nieruchomości, ale tylko ten, który zatrudnia odpowiednią liczbę osób niewidomych lub psychicznie chorych bądź też upośledzonych umysłowo zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Środki uzyskane ze zwolnienia od podatku od nieruchomości, zakład pracy chronionej przekazuje na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (10 proc.) oraz Zakładowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (90 proc.), przy czym wpłata na PFRON stanowi u takich podmiotów koszt uzyskania przychodów. W przypadku zaś wpłat na ZFRON, nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów, przy czym nie ma przeszkód aby do takich kosztów zaliczać wydatki sfinansowane z tego funduszu, jeśli spełniają one ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zakładami pracy chronionej są także te, u których wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi co najmniej 50 proc., a w tym co najmniej 20 proc. ogółu zatrudnionych stanowią osoby zaliczone do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Nie skorzystają one ze zwolnienia z podatku od nieruchomości. Zapłacony podatek stanowi jednak koszt uzyskania przychodów, a zatem obniża podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.