Zgodnie z interpretacją Izby Skarbowej w Katowicach z 2 marca 2009 r. (IBPBI/2/423-1171/08/MS), jeżeli spółka, „dla celów bilansowych koszty remontu budynku rozlicza w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych”.

Takie stanowisko potwierdziła też Izba Skarbowa w Bydgoszczy w interpretacji z 25 czerwca 2012 r. (ITPB3/423-154/12/PST), „skoro dla celów bilansowych, omawiane wydatki są ujmowane w czasie – tj. proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą – powinny być w tym samym czasie ujmowane jako koszty uzyskania przychodów w rachunku podatkowym wnioskodawcy. Wynika to z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Dla momentu uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach rachunkowych, na podstawie przepisów ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (...).

Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, ale jego »ujęcie jako kosztu«, czyli uznanie przez podatnika za koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości, przy zachowaniu m.in. zasady ostrożności (art. 7 ustawy o rachunkowości), zasady istotności (art. 8 ww. ustawy) oraz zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 tej ustawy), z uwzględnieniem przyjętej przez niego polityki rachunkowości. Oznacza to, że ujmowanie wydatków jako kosztów zgodnie z zasadami rachunkowości przyjętymi przez podatnika przekłada się na moment ich potrącalności dla celów podatkowych”.

Potwierdziła to także Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 2 września 2009 r. (IPPB5/423-311/09-2/MB): „podatnik ponosząc wydatki na remont kotła mający charakter innych kosztów niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, które podatnik kierując się zasadą z ustawy o rachunkowości traktuje jako istotne dla jego działalności i rozlicza je w ciągu pięciu lat, dla celów bilansowych winien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych”.

Sądy administracyjne przyjmują inne stanowisko niż organy podatkowe.

W wyroku NSA z 20 lipca 2012 r. (II FSK 2406/11), czytamy, że spółka, która prowadzi księgi zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, może zaliczyć jednorazowo do kosztów podatkowych wydatki na remont środków trwałych.

Takie zdanie podzielił też WSA w Poznaniu w wyroku z 18 lipca 2012 r. (I SA/Po 529/12): „faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. W świetle powyższego, rację należy przyznać skarżącej spółce, iż jedynym warunkiem poniesienia kosztu jest jego zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana. Trafnie skarżąca także wskazała, iż organ dokonując spornej interpretacji przekroczył granice wykładni językowej, warunkując ujęcie wydatku jako kosztu podatkowego od sytuacji, gdy zostanie on rozpoznany jako koszt w rozumieniu ustawy o rachunkowości”.

Także w wyroku z 14 sierpnia 2012 r. (I SA/Bd 631/12) WSA w Bydgoszczy czytamy, że art. 15 ust. 4e ustawy o CIT „stanowi o »dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)«, a nie o dniu, »w którym uznano za koszt w księgach« bądź »zaksięgowano jako koszt w księgach«.

Poprzez regulację zawartą w tym przepisie ustawodawca zmierzał jedynie precyzyjnie uregulować dzień poniesienia kosztu podatkowego jako faktyczne ujęcie go w księgach. Nie uzależnił natomiast poniesienia kosztu od przyjętych przez podatnika zasad rachunkowości. Tym samym kwoty wydatkowane przez spółkę na cykliczne remonty mogą być jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia”.

Autorka jest konsultantką w Baker Tilly Poland