Wypłata wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę wiąże się z obowiązkiem:

- comiesięcznego przekazania na rachunek właściwego organu podatkowego w terminie do 20 dnia następnego miesiąca zaliczki na PIT obliczonej i pobranej od dochodu w wysokości 18 proc. i 32 proc. (od następnego miesiąca, gdy dochód za miesiąc poprzedni przekroczy 85 528 zł) oraz

- przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym imiennej rocznej informacji PIT-11. Sporządzenie i przekazanie podatnikowi i urzędowi skarbowemu informacji PIT-11 konieczne jest także wówczas, gdy obowiązek poboru zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, a podatnik złożył pisemny wniosek.

Termin na wywiązanie się z tego obowiązku wynosi 14 dni od dnia złożenia wniosku przez podatnika.

[srodtytul]Kiedy pracodawca pełni obowiązki płatnika[/srodtytul]

Obowiązki te ciążą na pracodawcy pełniącym funkcję płatnika (art. 31 – 39 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=80474]ustawy o PIT[/link]). Także gdy zatrudnia obcokrajowca (wówczas właściwym do złożenia PIT-11 organem podatkowym będzie organ właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych), pod warunkiem że praca jest wykonywana na terytorium Polski. Dodatkowo musi być spełniony jednocześnie choćby jeden z niżej wymienionych warunków, tj.

- obcokrajowiec posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski >patrz ramka powyżej lub

- koszt wynagrodzenia jest ponoszony przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który ma w Polsce miejsce zamieszkania lub siedzibę albo

- koszt wynagrodzenia jest ponoszony przez zakład, który pracodawca posiada w Polsce.

W informacji PIT-11 należy wykazać również te dochody obcokrajowca, które na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innej umowy międzynarodowej są zwolnione od podatku.

[srodtytul]Bez zamieszkania w Polsce[/srodtytul]

Dochody obcokrajowca z umowy o pracę mogą być opodatkowane w Polsce również wtedy, gdy nie ma on miejsca zamieszkania w Polsce, jednak wynagrodzenie „ponoszone jest przez pracodawcę”. Zgodnie z komentarzem do konwencji modelowej OECD rzeczywistym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej, a nie zagraniczny pośrednik. Tak jest, gdy:

- pośrednik nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka związanego z wynikiem pracy wykonywanej przez pracowników,

- na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika,

- prace są wykonywane w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika,

- wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystywanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między tym wynagrodzeniem a płacą uzyskiwana przez pracownika,

- narzędzia i materiały są dostarczane pracownikom przez użytkownika,

- liczbę i kwalifikacje pracowników określa nie tylko pośrednik.

[srodtytul]Ważne, kto ponosi ciężar wynagrodzenia[/srodtytul]

To oznacza, że jeżeli praca wykonywana jest w Polsce i ciężar wynagrodzenia ponosi polski pracodawca lub zagraniczny zakład położony w Polsce, to wynagrodzenie z tego tytułu podlega opodatkowaniu w Polsce niezależnie od tego, czy wypłata nastąpiła w Polsce, czy też w innym kraju, a także niezależnie od tego, czy pracownik przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Dotyczy to zatem m.in. sytuacji, gdy zagraniczny pracodawca oddelegował pracowników do pracy do swojego zakładu położonego w Polsce i wypłacił im wynagrodzenie za granicą, jednak kosztem tego wynagrodzenia poprzez wystawienie „refaktur” obciążył zakład w Polsce.

W takiej sytuacji zakład zagraniczny staje się w Polsce płatnikiem PIT, co wiąże się z obowiązkiem opodatkowania wynagrodzeń zagranicznych osób fizycznych (obcokrajowców) według polskich przepisów z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Istotne jest przy tym to, że od 1 stycznia 2009 r., stosując opodatkowanie na zasadach ogólnych, można odliczyć składki zapłacone za granicą na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, odpowiednio: od dochodu i od podatku (pod warunkiem że nie zostały one odliczone w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej).

[srodtytul]Praca za granicą dla polskiego pracodawcy[/srodtytul]

Dochody obcokrajowca, który nie ma miejsca zamieszkania w Polsce i który wykonuje pracę za granicą na rzecz polskiego pracodawcy, zasadniczo nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, lecz w miejscu zamieszkania obcokrajowca.

Większość umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie reguluje wprost takiej sytuacji. Rozwiązania należy zatem szukać w ich postanowieniach dotyczących „innych dochodów”.

W komentarzu do konwencji modelowej OECD wskazano, że artykuł dotyczący „innych dochodów” zawiera powszechną regułę odnoszącą się do dochodów, które nie były przedmiotem uregulowań w poprzednich artykułach umowy i nie są uzyskiwane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Chodzi tu nie tylko o dochody, które nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, ale także dochody, dla których nie zostało jasno określone ich źródło.