Tak uznał dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 sierpnia 2025 r. (0114-KDIP3-2.4011.536.2025.3.JM).
Wnioskodawcą, który zwrócił się do dyrektora KIS, była spółka prowadząca działalność w zakresie organizacji konferencji i wydarzeń korporacyjnych. Spółka planowała wdrożyć program udostępniania pracownikom rowerów i rowerów elektrycznych (z ograniczeniem prędkości do 25 km/h) w ramach długoterminowej umowy najmu z zewnętrznym podmiotem. Kluczowym elementem programu było założenie, że rowery te miały służyć pracownikom zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych. Aby pokryć koszty najmu spółka zamierzała pomniejszać wynagrodzenie każdego zainteresowanego pracownika o kwotę odpowiadającą pełnemu kosztowi najmu danego roweru. Formalnie miało to być uregulowane aneksem do umowy o pracę, a potrącone środki miały być w całości przekazywane firmie leasingowej. Spółka wskazywała, że program ma na celu zwiększenie efektywności pracy, poprawę kondycji zdrowotnej pracowników oraz budowanie pozytywnego wizerunku firmy. Koszty te miały być finansowane z bieżących środków obrotowych spółki (spółka najpierw będzie opłacać fakturę za najem z bieżących środków obrotowych, a dopiero w późniejszym terminie będzie obniżała wynagrodzenie pracowników), nie zaś z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Spółka planowała również prowadzić imienne listy pracowników korzystających z rowerów.