Rozliczenie pomiędzy samorządem a spółką zależną

Przesłankami uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT jest spełnienie następujących warunków: poniesienie wydatku przez podatnika, definitywny charakter wydatku, poniesienie wydatku w celu uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT znajduje się natomiast katalog wydatków, których poniesienie, pomimo spełnienia wszystkich warunków, nie będzie kwalifikowane, jako koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Przepis ten stanowi zasadę od której wyjątek wprowadzają regulacje art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania albo zwróconym w jakiejkolwiek formie. Celem powyższych unormowań jest zapewnienie, aby podatnik mógł dokonując odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych zmniejszać podstawę opodatkowania, o kwotę wydatków, które go rzeczywiście obciążają. Umożliwienie zaliczania do kosztów uzyskania przychodu dokonywanych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, w sytuacji gdy wydatki poniesione na wytworzenie lub zakup tych środków zostały podatnikowi zwrócone, powodowałoby powstanie nieuzasadnionej korzyści, w ten sposób, że podatnik zmniejszałby podstawę opodatkowania o wydatki, które nie stanowią dla niego ekonomicznego ciężaru. W ramach „zwrotu w jakiejkolwiek formie" należy również rozumieć także otrzymanie dofinansowanie ze środków unijnych.