Sprzedaż piwa w lokalu ze stawką 23 proc. VAT

Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 5 lutego 2016 r. (III SA/Wa 896/15).

Prowadząc działalność gospodarczą, podatnik zarządza siecią lokali, w których oferuje do spożycia klientom różnego rodzaju produkty żywnościowe, przede wszystkim napoje, w tym m.in. piwo. Podatnik sprzedaje produkty żywnościowe, realizując jednocześnie na rzecz klientów dodatkowe usługi, mające na celu umożliwienie klientom komfortowego spożycia tych produktów w lokalu (tj. np. przygotowanie produktu itp.)

Podatnik wystąpił do ministra finansów z wnioskiem o interpretację indywidualną, w którym m.in. zapytał, czy w świetle § 3 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 7 załącznika do rozporządzenia ministra finansów z 31 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych, świadczenie obejmujące wydanie produktu żywnościowego wymienionego w poz. 7 załącznika do rozporządzenia, tj. m.in. piwa (a więc świadczenie usługi związanej z wyżywieniem) podlega opodatkowaniu według obniżonej (8 proc.) stawki VAT, z wyłączeniem tej części podstawy opodatkowania, która odpowiada wartości tego produktu żywnościowego.

W odpowiedzi na wniosek podatnika 19 grudnia 2014 r. została wydana interpretacja indywidualna (IPPP3/443-897/14-2/ISZ), w której stwierdzono, że w przypadku sprzedaży samego piwa w lokalu, czynność taką należy opodatkować w całości stawką podstawową VAT, tj. 23 proc. Podatnik nie zgodził się z organem podatkowym i zaskarżył interpretację indywidualną w powyższym zakresie.

WSA w Warszawie oddalił skargę podatnika i podzielił stanowisko organu przedstawione w ww. interpretacji indywidualnej.

—Łukasz Pierwienis, współpracownik zespołu zarządzania wiedzą podatkową firmy Deloitte

Komentarz eksperta

Anita Andrzejewska, konsultantka w warszawskim biurze Deloitte Doradztwo Podatkowe sp. z o.o.

Zgodnie z obecną praktyką organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, sprzedaż produktów żywnościowych w lokalu wraz z usługami dodatkowymi, m.in. w postaci przygotowania produktów żywnościowych itp., jest usługą restauracyjną (usługą związaną z wyżywieniem), co zostało również potwierdzone przez WSA w komentowanym orzeczeniu.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości podatnika dotyczyły możliwości podzielenia podstawy opodatkowania w przypadku sprzedaży – w ramach usługi związanej z wyżywieniem – piwa bądź innych towarów wymienionych w poz. 7 pkt 1–6 załącznika do rozporządzenia – na część „towarową" podlegającą opodatkowaniu podstawową stawką w wysokości 23 proc. i część „usługową", podlegającą opodatkowaniu stawką 8 proc.

Zdaniem WSA nie ma uzasadnionych podstaw do podzielenia usługi związanej z wyżywieniem na komponent usługowy i towarowy. Sprzedaż produktów żywnościowych w lokalu wraz z usługami dodatkowymi stanowi kompleksową (jednolitą) usługę, a opodatkowanie takiej usługi dwoma odrębnymi stawkami VAT jest „sztuczne" z punktu widzenia przeciętnego konsumenta, a zarazem sprzeczne z konstrukcją usługi kompleksowej.

Ponadto opodatkowanie sprzedaży piwa w lokalu dwiema odrębnymi stawkami VAT jest sprzeczne z treścią obowiązujących przepisów prawnych. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 7 załącznika do rozporządzenia, opodatkowaniu stawką 8 proc. podlegają usługi związane z wyżywieniem, z wyjątkiem sprzedaży napojów określonych w pkt od 1 do 6 (w tym m.in. piwa). Wydaje się, że ustawodawca, stosując taki zapis w sposób jednoznaczny ograniczył stosowanie stawki 8 proc. wyłącznie w odniesieniu do usługi związanej z wyżywieniem, w ramach której nie następuje sprzedaż napojów określonych w pkt od 1 do 6. A contrario usługi związane z wyżywieniem, obejmujące sprzedaż napojów określonych w pkt od 1 do 6, podlegają (zarówno w części dotyczącej wartości napoju, jak i wartości usług dodatkowych związanych z tym napojem) opodatkowaniu stawką podstawową 23 proc.

Stanowisko przedstawione w komentowanym orzeczeniu znajduje odzwierciedlenie zarówno w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych, jak i w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych (np. w orzeczeniu WSA w Krakowie z 17 marca 2015 r., I SA/Kr 90/15), a w ostatnim czasie zostało również potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z 2 marca 2016 r. (I FSK 1672/14).