Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 13 listopada 2015 r. (IPTPB3/4511-74/ 15-5/GG) rozstrzygnęła kwestię rozliczenia kosztów, których wysokość uległa zmianie na podstawie korekty faktur.

Sprawa dotyczyła przedsiębiorcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego. Zadał pytanie dotyczące rozliczenia wydatków na energię elektryczną w okresie od 1 lipca 2013 r. do 8 maja 2015 r., za którą zostały wystawione faktury dotyczące szacunkowego zużycia. W czerwcu 2015 r. wnioskodawca otrzymał fakturę korygującą in plus, obciążającą go kosztami energii za wskazany okres, w której określono różnicę między zużyciem rzeczywistym a szacunkowym.

Przedsiębiorca uściślił, że faktura dotycząca szacunkowego zużycia energii elektrycznej została wystawiona 4 lipca 2013 r. i dotyczyła okresu od 1 lipca 2013 r. do 31 lipca 2013 r. Został w niej wskazany podział szacunkowych kosztów dotyczących pięciu sklepów.

Z kolei faktura korygująca in plus została wystawiona 23 czerwca 2015 r. za okres od 1 lipca 2013 r. do 8 maja 2015 r. Zawiera rozliczenie różnice między rzeczywistym zużyciem a szacunkowym dla pięciu sklepów. W przypadku czterech z nich wskazany jest okres rozliczeniowy od 1 lipca 2013 r. do 31 lipca 2013 r. W przypadku trzech sklepów jest to korekta in minus, a jednego sklepu – in plus. Natomiast odnośnie do piątego sklepu wskazane są okresy rozliczeniowe za czas: od 1 sierpnia 2013 r. do 31 sierpnia 2013 r.; od 1 września 2013 r. do 30 czerwca 2014 r.; od 1 lipca 2014 r. do 31 grudnia 2014 r.; od 1 stycznia 2015 do 8 maja 2015 r. We wszystkich tych okresach korekta jest in plus.

Przedsiębiorca zapytał, czy postąpił prawidłowo, rozpoznając dla celów podatkowych koszty związane ze zużyciem energii za okres od 1 lipca 2013 r. do 8 maja 2015 r. w dacie ich poniesienia, czyli w kosztach czerwca 2015 r. Jego zdaniem są to koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które należy rozliczyć w tej samej dacie co dla celów rachunkowych.

Organ podatkowy uznał jego stanowisko za nieprawidłowe. Przypomniał, że zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o PIT u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o PIT koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Organ podkreślił, że przepisy ustawy o PIT nie zawierają przepisów regulujących zasady dokonywania korekty kosztów podatkowych. Nie zawierają także uregulowań dotyczących momentu powiększenia (zmniejszenia) kosztów. Faktura korygująca nie dokumentuje jednak odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna. Bez względu na to, czy poniesiony koszt ma charakter bezpośredni czy pośredni, wystawiona faktura korygująca nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, lecz jedynie jego wysokość. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje bowiem zmiany daty poniesienia kosztu, wpływa jedynie na jego wysokość.

Na tej podstawie izba uznała, że korekta kosztów poniesionych na podstawie faktury korygującej powinna być odniesiona do momentu, w którym koszt ten został potrącony. Powinna być więc rozliczona w okresie rozliczeniowym, w którym koszt został już ujęty w ewidencji księgowej.

Oznacza to, że przedsiębiorca, który otrzymał faktury korygujące powodujące zwiększenie bądź zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, musi skorygować koszty uzyskania przychodów w okresach rozliczeniowych, w których zostały one poniesione. W praktyce oznacza to konieczność korekty kosztów za miesiące, których one dotyczą.

podstawa prawna: ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2012 r. poz. 361 ze zm.)

masz pytanie, wyślij e-mail, tygodnikpodatki@rp.pl