Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną podatnika, któremu fiskus odmówił wydania interpretacji podatkowej.
W sprawie chodziło o dokumentację podatkową. Z wnioskiem wystąpił jeden z uniwersytetów. Wyjaśnił, że zamierza wprowadzić program komputerowy do elektronicznego obiegu dokumentów (w tym faktur). W projektowanych procedurach oryginał faktury w wersji papierowej będzie przekazywany bezpośrednio do działu finansowego. Tam będzie skanowany i jako skan zostanie wprowadzony do obiegu w odpowiednich komórkach organizacyjnych. Te sprawdzą go pod kątem merytorycznym i formalnorachunkowym, a także ocenią zastosowanie przepisów prawa zamówień publicznych oraz stwierdzą, czy wydatkowana kwota stanowi wydatek strukturalny.
Przedstawiony uprawnionym osobom w wersji elektronicznej skan faktury będzie zatwierdzany przez nie za pomocą podpisu elektronicznego. Powstały w ten sposób opis „rewersu faktury" zawierający podpisy elektroniczne osób uprawnionych, a także dane identyfikujące daną fakturę, tj. numer faktury, datę jej wystawienia oraz nazwę kontrahenta, będzie drukowany, a następnie dołączony do oryginalnej faktury i przechowywany razem z nią. Zdaniem uczelni dowody księgowe spełnią wymagania określone w przepisach o rachunkowości.
Uczelnia postanowiła się jednak upewnić, czy taki sposób prowadzenia ewidencji księgowej spełnia warunki określone w art. 9 ustawy o CIT?
Urzędnicy nie chcieli zająć się sprawą. W ich ocenie zagadnienie postawione przez wnioskodawcę nie wymaga interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem wniosku nie była bowiem interpretacja wymienionego w nim przepisu prawa podatkowego, lecz art. 20 i art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Wniosek dotyczył potwierdzenia prawidłowości stosowanych procedur dokumentowania operacji gospodarczych przy zastosowaniu elektronicznego obiegu dokumentów. Merytoryczne rozpatrzenie wniosku wykraczałoby zatem poza uprawnienie przysługujące organowi podatkowemu.
Uczelnia zaskarżyła odmowę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił jej skargę. Zauważył, że przedmiotem interpretacji miał być art. 9 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami. Zdaniem WSA skoro wprost nie określa on sposobu prowadzenia ewidencji rachunkowej, a jedynie w tym zakresie odsyła do innych odrębnych przepisów, to zaskarżone postanowienie nie narusza prawa. Niekorzystne dla skarżącego stanowisko zaakceptował NSA. Powodem był przede wszystkim brak zarzutów procesowych w skardze kasacyjnej.
Jak stwierdziła sędzia NSA Beata Cieloch, stanowisko sądu pierwszej instancji okazało się słuszne. Z wyroku NSA wynika, że podatnik, który chce się upewnić, czy przyjęty przez niego elektroniczny obieg dokumentacji jest poprawny, nie może pytać tylko o wykładnię art. 9 ustawy o CIT. Ale skoro ma ona przełożenie na prawidłowość rozliczenia podatkowego, wnioski podatników powinny akcentować ten aspekt sprawy.
Wyrok jest prawomocny.
sygnatura akt II FSK 487/13
