Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 22 kwietnia br. (IBPBI/2/4510-119/15/PC) rozstrzygnęła, w jaki sposób należy rozliczyć zwrot kwot, które wcześnie zostały odliczone jako koszty uzyskania przychodów.
Z pytaniem zwróciła się spółka, która w 2014 r. otrzymała od członków rady nadzorczej zwrot nienależnie pobranego przez nich wynagrodzenia za lata 2011–2013. Osoby te uzyskały w ciągu trzech lat w sumie ponad 83 tys. zł wynagrodzenia, jednak zgodnie z prawomocnym wyrokiem sądu rejonowego z października 2014 r. musiały zwrócić pobrane kwoty na konto spółki.
Spółka zadała pytanie, czy w tej sytuacji powinna skorygować wstecz deklaracje CIT za lata 2011, 2012 i 2013. Jej zdaniem nie ma takiej konieczności. Otrzymane kwoty wystarczy zaewidencjonować do przychodów podatkowych w dacie otrzymania, czyli w 2014 r.
Pojęcia zdefiniowane
Izba nie zgodziła się jednak ze stanowiskiem spółki. Przyznała, że ustawa o CIT nie zawiera odrębnych regulacji dotyczących sposobu i momentu korygowania kosztów uzyskania przychodów. Przepisy te określają natomiast w sposób jednoznaczny definicję oraz datę poniesienia kosztu (art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 4–4e). Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu (z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury. Organ zaznaczył, że na datę poniesienia kosztu nie ma wpływu jego późniejsza korekta. Bez względu na to, czy poniesiony koszt ma charakter bezpośredni czy pośredni, dokument będący podstawą korekty nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, lecz jedynie jego wysokość. Korekta powinna być zatem zawsze uwzględniona w okresie rozliczeniowym, w którym koszt został już ujęty w ewidencji księgowej.
Odniesienie w przychody jest błędem
W konsekwencji do właściwego określenia momentu, w którym powinna zostać rozpoznana korekta kosztu pośredniego, należy zastosować reguły dotyczące sposobu kwalifikacji kosztów innych niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, tj. przepisy art. 15 ust. 4d–4e ustawy o CIT.
W praktyce oznacza to, że skoro na mocy prawomocnego wyroku sądu wynagrodzenie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów okazało się nienależne, powinno to skutkować korektą kosztów. Spółka nie powinna w tej sytuacji rozpoznać przychodów z tytułu zwrotu nienależnego wynagrodzenia. Powinna natomiast skorygować koszty za lata, których dotyczą zwroty nienależnego wynagrodzenia, tj. odpowiednio za 2011, 2012 i 2013 r.
