Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Łodzi z 8 października 2014 r. (IPTPP1/ 443-494/14-4/MW).
Zleceniodawca jest cudzoziemcem w rozumieniu ustawy z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. W związku z ograniczeniami wprowadzonymi tą ustawą co do zasady nie może nabywać nieruchomości w Polsce. Dlatego zawarł on umowę o świadczenie usług noszącą znamiona umowy nienazwanej powiernictwa ze spółką (dalej: spółka). Zgodnie z umową spółka zobowiązała się do nabywania w imieniu własnym, lecz na rachunek cudzoziemca, wskazanych przez niego nieruchomości za zaakceptowaną przez cudzoziemca cenę. Spółka zobowiązała się także do wydania wszystkiego, co uzyska w związku z wykonywaniem zlecenia, w tym do przeniesienia nieruchomości na cudzoziemca lub wskazany przez niego podmiot. Spółka może podejmować czynności umożliwiające zbycie nieruchomości na rzecz cudzoziemca, tj. występować o zmianę klasyfikacji, przeznaczenia i planu zagospodarowania dotyczącego nieruchomości oraz pomagać w uzyskaniu przez cudzoziemca zezwolenia na nabycie nieruchomości. Cudzoziemiec zobowiązał się do przekazywania na rzecz zleceniobiorcy środków na zakup nieruchomości i przeprowadzenie transakcji.