Międzynarodowe prawne podwójne opodatkowanie jest szkodliwe dla wymiany dóbr, usług i przepływu kapitałów, technologii i osób. Stanowi zatem przeszkodę dla rozwoju stosunków gospodarczych między państwami. W konsekwencji każde takie opodatkowanie jest uznane za niezgodne z postanowieniami umów o UPO. Opodatkowanie niezgodne z postanowieniami danej umowy o UPO powinno zostać wyeliminowane zgodnie z tzw. procedurą wzajemnego porozumienia się.
Procedura wzajemnego porozumienia uregulowana jest w artykule 25 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD. W skrócie, ma ona zastosowanie, gdy działania organu podatkowego jednego lub obu państw rezydencji podatkowej powodują wobec podatnika korzystającego z ochrony danej umowy o UPO opodatkowanie niezgodne z tą umową, np. podwójne prawne opodatkowanie. W takim przypadku, niezależnie od ścieżki przewidzianej przez przepisy krajowe, podatnik może w ciągu 3 lat od pierwszego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie niezgodne z umową zgłosić ten fakt do właściwego organu podatkowego. Jeśli organ uzna zarzut za uzasadniony i sam nie może spowodować satysfakcjonującego rozwiązania, to podejmie starania, by uregulować ten przypadek w drodze porozumienia z organem drugiego państwa.
Procedura ta, ze względu na jej długotrwałość, wysoki stopień sformalizowania oraz obowiązek porozumienia się między organami podatkowymi różnych państw w żadnym razie nie stanowi właściwego rozwiązania dla polskich przedsiębiorców, których dochód został podwójnie opodatkowany bez możliwości odliczenia podatku zapłaconego za granicą w Polsce oraz bez prawa do wystąpienia z wnioskiem o zwrot nadpłaconego podatku w Polsce. Ponadto niektóre państwa będące stroną umów o UPO ratyfikowanych przez Polskę mogą odmówić realizacji procedury wzajemnego porozumienia się. Paradoksalnie, jako jedyne dostępne prawnie rozwiązanie, jest ono jednocześnie najlepsze.
