Takie stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Bydgoszczy w interpretacji z 19 czerwca 2013 r. (ITPB4/423-39/13/AM).
Wnioskodawca, spółka będąca polskim rezydentem podatkowym, prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży pojazdów. Sprzedaż jest prowadzona na rynku polskim i rynkach zagranicznych, m.in. w ramach przetargów.
W celu prawidłowego udziału w zagranicznych procedurach przetargowych wnioskodawca korzysta z usług doradztwa prawnego świadczonego przez kancelarie z siedzibą w krajach, w których znajduje się potencjalny nabywca. Usługi doradcze są świadczone w miejscu, w którym podmioty świadczące usługi mają siedzibę lub miejsce zamieszkania, a wynagrodzenie na rzecz kancelarii jest przekazywane z polskiego rachunku wnioskodawcy na zagraniczny rachunek bankowy usługodawcy.
Wnioskodawca zadał pytanie, czy będzie miał obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego („podatku u źródła") od płatności wypłacanych na rzecz:
1) podmiotów mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwach, z którymi Polska podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, oraz
2) podmiotów mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwach, z którymi Polska nie podpisała takich umów.
Zdaniem wnioskodawcy, w żadnym przypadku podmioty świadczące usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt. 2a ustawy o CIT nie osiągają przychodów na terytorium Polski, gdyż nie prowadzą tu żadnej działalności, w szczególności działalności gospodarczej. Przedmiotem tych transakcji są usługi wykonywane i wykorzystywane wyłącznie poza granicami Polski. Ponadto za czynność generującą powstanie przychodu nie można uznać wypłaty wynagrodzenia czy też wykorzystania efektów wyświadczonych usług przez nabywcę będącego polskim podatnikiem.
Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy. Organ podatkowy wskazał, że dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii kluczowe jest określenie, czy przychody zagranicznych usługodawców powstały na terytorium Polski, tj. w miejscu położenia źródła dochodów, a nie miejscu świadczenia usług czy dokonania płatności.
Tym samym, jeśli polski rezydent podatkowy korzysta z usług zagranicznych podmiotów, to zagraniczne podmioty osiągają dochody na terenie Polski. Organ podatkowy podkreślił, że przeciwna interpretacja przepisów prowadziłaby do sytuacji, w której każda usługa świadczona za granicą nie podlegałaby opodatkowaniu w Polsce.
W związku z tym wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła, chyba że właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi inaczej. W celu zastosowania postanowień umowy wnioskodawca powinien posiadać certyfikat rezydencji zagranicznego usługodawcy. Ponadto wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek sporządzić i przesłać odpowiednią informację (IFT-2/IFT-2R).
—Edyta Winnicka, konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC
Edyta Winnicka konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC
Komentuje Edyta Winnicka konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC
Artykuł 21 ust. 1 ustawy o CIT nie uzależnia opodatkowania świadczeń od faktu, czy są one wykonywane na terytorium Polski. Przepis wskazuje, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskiwane na terytorium Polski. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia „przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej".
Posiłkując się polskim orzecznictwem, o źródle przychodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy:
- takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski lub
- źródłem dochodów są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów.
W przypadku usług objętych art. 21 ust. 1 pkt. 2a ustawy o CIT (tj. usług o charakterze niematerialnym, m.in. usług doradczych) świadczonych przez zagraniczne podmioty na rzecz polskiej spółki, gdy usługi te są wykonywane poza terytorium Polski, czynnikiem przesądzającym o uznaniu przychodu jako osiągniętego na terytorium Polski jest to, czy efekt usługi jest wykorzystywany w Polsce.
W omawianej interpretacji usługi świadczone przez zagraniczne podmioty wiążą się z działalnością i uzyskiwaniem przychodu wnioskodawcy. Tym samym efekt świadczonych usług jest wykorzystywany w Polsce. Jednocześnie występuje gospodarczy związek dochodu zagranicznego usługodawcy z terytorium Polski.
Z tego względu organ słusznie zauważył, że na wnioskodawcy będzie ciążyć obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku u źródła według stawki 20 proc. Postanowienia ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeśli zatem Polska zawarła „standardową" umowę (tj. odpowiadającą Modelowej Konwencji OECD) z państwem, w którym usługodawca otrzymujący wynagrodzenie za wyświadczone usługi ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, taki dochód nie będzie podlegać opodatkowaniu u źródła w Polsce.
Zgodnie z umową, prawo do opodatkowania dochodu (przychodu) z tytułu usług będzie przysługiwało państwu, gdzie siedzibę lub miejsce zamieszkania ma ten usługodawca. Należy wspomnieć, że postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania można stosować jedynie pod warunkiem posiadania prawidłowego certyfikatu rezydencji podatkowej zagranicznego usługodawcy.
Warto nadmienić, że istnieją odmienne indywidulane interpretacje prawa podatkowego oraz wyroki wojewódzkich i naczelnych sądów administracyjnych, zgodnie z którymi na polskim podatniku nie ciąży obowiązek poboru podatku u źródła z tytułu usług doradczych, niezależnie od faktu, że zlecenia dokonał polski rezydent podatkowy, miejsca wykonywania usługi czy okoliczności, że efekt usługi został wykorzystany w Polsce.
