Z art. 16 ust. 1 pkt 19a ustawy o CIT wynika, że kosztem uzyskania przychodów nie jest opłata produktowa, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 90, poz. 607 ze zm.).

Kosztem jest natomiast poniesiona opłata produktowa, o której mowa w art. 12 ust. 2 tej ustawy. Dodatkowa opłata produktowa jest ustalana w drodze decyzji w przypadku, gdy przedsiębiorca bądź organizacja, na których ciąży obowiązek wpłaty opłaty produktowej, tej opłaty nie uiścili lub zrobili to w wysokości niższej od należnej.

Warto przy tym pamiętać, że w przypadku nieterminowego uiszczania opłat produktowych lub uiszczenia ich w wysokości niższej od kwoty należnej, naliczane są odsetki za zwłokę (i to zarówno od zwykłej opłaty produktowej, jak i od tej dodatkowej). Odsetki za zwłokę nie zwiększą jednak kosztów podatkowych (bo są sankcją).

Kosztem podatkowym nie będzie również – na mocy art. 16 ust. 1 pkt 19c ustawy o CIT – dodatkowa opłata produktowa, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy z 29 lip- ca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (DzU nr 180, poz. 1495 ze zm.). Przepis ten wprowadza obowiązek uiszczenia dodatkowej opłaty produktowej wtedy, gdy nie zostanie wpłacona opłata produktowa ustalana na zasadach ogólnych.

Kosztem uzyskania przychodów będą jednak poniesione opłaty, o których mowa w art. 9 ust. 1 i 3 wspomnianej ustawy (pierwszy wprowadza opłatę za wpisanie do rejestru podmiotu wprowadzającego sprzęt elektroniczny i elektryczny, drugi zaś opłatę roczną, którą podmiot wpisany do rejestru i wprowadzający sprzęt ma obowiązek wpłacić do końca lutego każdego roku). Kosztem podatkowym będą również opłaty, o których mowa w art. 64 ust. 2 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, uiszczane w przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu odzysku i recyklingu.

Na mocy art. 16 ust. 1 pkt 19d ustawy o CIT do kosztów podatkowych nie uda się zaliczyć niektórych opłat ponoszonych na podstawie ustawy z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (DzU nr 79, poz. 666 ze zm.). Chodzi o dodatkową opłatę produktową z art. 42 ust. 2 ustawy (ustala ją marszałek województwa w przypadku, gdy wprowadzający baterie przenośne lub akumulatory przenośne, mimo ciążącego obowiązku, nie wpłacił opłaty produktowej lub zrobił to w wysokości niższej od należnej).

Kosztem będzie natomiast opłata związana z finansowaniem publicznych kampanii edukacyjnych (wprowadzający baterie lub akumulatory przekazuje na ten cel co najmniej 0,1 proc. swoich przychodów). Kosztem będzie również opłata produktowa, jaką ponosi wprowadzający baterie lub akumulatory w związku z tym, że nie osiągnął poziomów zbierania w wielkości określonej w przepisach.

Do kosztów – w myśl art. 16 ust. 1 pkt 19b ustawy o CIT – nie wolno zaliczyć dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (DzU nr 25, poz. 202 ze zm.). Kosztem mogą być natomiast opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 (500 zł od każdego pojazdu wpłacane na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej) i art. 14 tej ustawy (opłata za brak sieci).