Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną fiskusa, który z uporem godnym lepszej sprawy chciał ograniczyć zwolnienie dla organizacji charytatywnej.

We wniosku o interpretację stowarzyszenie wyjaśniło, że jest organizacją pożytku publicznego, prowadzi działalność charytatywną, której misją jest niesienie pomocy dzieciom pozbawionym opieki rodzicielskiej oraz zagrożonym jej utratą. Działania koncentrują się na zakładaniu i prowadzeniu wiosek dziecięcych, domów młodzieżowych. A głównie chodzi o zapewnienie dzieciom rodzinnych form długoterminowej opieki zastępczej. Odbywa się to w ramach kilku osiedli 12–14 domów, w których mieszkają podopieczni stowarzyszenia wraz z opiekunami.

Czytaj też:

CIT: Jak organizacja pożytku publicznego może dokumentować wydatki na cele statutowe

Organizacja pożytku publicznego nie zawsze bez podatku

Stowarzyszenie wyjaśniło, że jednym ze sposobów pozyskiwania środków są darowizny i zapisy testamentowe mieszkań. Te są następnie przekazywane pełnoletnim podopiecznym po opuszczeniu wiosek dziecięcych. Czasami jednak, m.in. ze względu na zbyt wysokie koszty doprowadzenia nieruchomości do odpowiedniego stanu czy np. lokalizację, są spieniężane, a pozyskane w ten sposób środki przeznaczane na cele statutowe. Instytucja zapytała, czy wartość otrzymanych w darowiźnie czy spadku mieszkań przekazanych później podopiecznym, ewentualnie spieniężonych dla celów statutowych korzysta ze zwolnienia, tj. w części przeznaczonej na działalność statutową (art. 17 ust. 1 pkt 6c ustawy o CIT).

Odpowiedź fiskusa była po myśli stowarzyszenia, ale nie w jednej kwestii. Urzędnicy stwierdzili, że w momencie przeznaczenia otrzymanych mieszkań na sprzedaż nie realizuje ono założonych celów statutowych, tj. nie przyczyniają się one do usamodzielnienia się podopiecznych, nie polepszają ich sytuacji ekonomicznej ani w żaden inny sposób. W związku z tym dochód z mieszkań przeznaczonych na sprzedaż nie podlega wyłączeniu z opodatkowania (art. 17 ust. 1 pkt 6c ustawy o CIT).

Stowarzyszenie zaskarżyło interpretację i wygrało. Na wykładni fiskusa najpierw suchej nitki nie zostawił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. W jego ocenie spieniężenie nieruchomości w sensie decyzyjnym i od strony faktycznej jest jedynie zdarzeniem pośredniczącym pozbawionym samoistnego znaczenia.

Za niezrozumiałe i nieracjonalne WSA uznał to, że podatnik korzysta ze zwolnienia tylko wówczas, gdy przeznaczy nieruchomość na cele preferowane przez ustawodawcę, a w przypadku jej sprzedaży w celu zadysponowania na te cele pozyskanymi środkami jest zmuszony ponosić ciężar podatkowy.

Z tym stanowiskiem w pełni zgodził się NSA, który również nie znalazł podstaw do podatkowego różnicowania obu sytuacji. Wyrok jest prawomocny.

Sygnatura akt: II FSK 770/17.