Dotyczy to firm zawierających transakcje z zagranicznymi kontrahentami. Rodzaj wymaganej informacji zależy od typu i zakresu dokonanych transakcji. Termin przesłania każdej z nich mija z upływem trzech miesięcy od zakończenia roku podatkowego (w praktyce najczęściej 31 marca).

To informacja o dochodach zagranicznych podatników podlegających zryczałtowanemu podatkowi w Polsce. Wskazuje się w niej rodzaj przychodów i wysokość pobranego podatku.

Obowiązek jej składania wynika bezpośrednio z przepisów ustawy o CIT (art. 26 ust. 3, 3b, 3d i 6). Spoczywa na przedsiębiorcach, którzy w danym roku podatkowym wypłacali na rzecz podmiotów zagranicznych niebędących polskimi rezydentami podatkowymi należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Przychody nierezydentów objęte ryczałtem

W praktyce dla sprawdzenia, czy wchodzi w grę obowiązek sporządzenia IFT-2R, należy zadać sobie dwa pytania:

1) czy stroną transakcji jest podmiot, który nie ma na terytorium Polski siedziby lub zarządu (nie jest rezydentem podatkowym),

2) czy dokonane wypłaty są dla nierezydenta przychodem z jednego z następujących tytułów:

- odsetek, praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,

- opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej (których sposób wykonania został doprecyzowany w ustawie o CIT),

- świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

- należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

- przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej,

- dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Polski.

Jeśli odpowiedź na oba pytania jest twierdząca, powstaje obowiązek przygotowania informacji IFT-2R.

Zgodnie z polskimi przepisami wskazane przychody uzyskiwane przez nierezydentów podlegają zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu (według stawki 20 proc., 19 proc. lub 10 proc. w zależności od rodzaju przychodu).

Jednak funkcję płatnika w takich transakcjach pełni polska firma, wypłacająca te należności. Płatnik jest zobowiązany pobrać i odprowadzić pobrany podatek do właściwego urzędu skarbowego oraz wypełnić obowiązki informacyjne.

Warto pamiętać, że w celu rozstrzygnięcia o opodatkowaniu danego rodzaju przychodu płatnicy powinni uwzględniać zwolnienia wynikające z ustawy o CIT oraz treść umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (przy czym umowy mogą być stosowane tylko pod warunkiem posiadania certyfikatu potwierdzającego status rezydencji podatkowej kontrahenta).

W praktyce często zdarza się, że na podstawie ustawy o CIT lub umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania płatnik nie jest zobowiązany do poboru podatku. Nawet w takich wypadkach nie jest on jednak zwolniony z obowiązku przygotowania informacji IFT-2R.

IFT-2R przygotowuje się po zakończeniu roku podatkowego, w którym dokonano wypłaty, i w terminie trzech miesięcy od zakończenia roku podatkowego przesyła kontrahentowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Warto pamiętać, że w ciągu roku podatkowego kontrahent ma prawo złożyć wniosek o przygotowanie informacji o dokonanych transakcjach i pobranym podatku. Wówczas płatnik ma 14 dni licząc od dnia złożenia wniosku na przesłanie jej kontrahentowi i właściwemu urzędowi. Nie zwalnia to z obowiązku przygotowania rocznej informacji IFT-2R.

To informacja o umowach zawartych w danym roku z nierezydentami w rozumieniu przepisów prawa dewizowego. Obowiązek jej sporządzania nakładają na przedsiębiorcę przepisy ordynacji podatkowej.

Szczegółowe warunki zawarto w rozporządzeniu ministra finansów z 24 grudnia 2002 w sprawie informacji podatkowych (DzU nr 240, poz. 2061 ze zm.). Informację tę sporządza się dla umów zawartych między podmiotami powiązanymi.

Przy czym warto zaznaczyć, że sporządza się ją również, gdy stroną umowy jest nierezydent posiadający na terytorium Polski przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo w rozumieniu odrębnych przepisów.

W informacji uwzględnia się umowy, które zostały zawarte w roku podatkowym z tym samym nierezydentem a suma należności albo suma zobowiązań wynikająca z tych umów przekroczyła równowartość 300 000 euro.

W przypadku nierezydentów posiadających w Polsce przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo uwzględnia się umowy, w których jednorazowa wartość należności albo zobowiązań przekroczyła równowartość 5000 euro.

W ORD-U wykazuje się wartość należności lub zobowiązań wynikającą z umów sporządzonych w formie pisemnej. Jeżeli w umowie nie określono wartości należności lub zobowiązań albo umowa nie ma formy pisemnej, ta wartość powinna wynikać z wystawionych lub otrzymanych faktur albo rachunków potwierdzających zawarcie umowy.

Od 1 stycznia 2010 wartość należności lub zobowiązań przelicza się na złote, stosując średni kurs NBP z 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym zawarto umowę lub wystawiono faktury albo rachunki potwierdzające zawarcie umowy.

Informację ORD-U przesyła się naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu ze względu na adres siedziby albo miejsce zamieszkania sporządzającego informację w terminie do trzech miesięcy od zakończenia roku podatkowego.

Autorka jest doradcą podatkowym, konsultantką w  zespole  Tax Management & Accounting Services w biurze PwC w Krakowie

Czytaj więcej o: CIT-8