Nie pozwalają na to przepisy. A to oznacza, że spółki – obliczając wysokość zwolnienia podatkowego za dany rok i lata następne – nie mają prawa do pomniejszenia dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej o wysokość straty (nie więcej niż 50 proc. w każdym roku podatkowym) poniesionej na tej działalności.

Potwierdza to interpretacja [b]Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 września 2009 r. (ITPB3/423-346/09/MK).[/b]

[srodtytul]Są wątpliwości...[/srodtytul]

Z pytaniem wystąpiła spółka, która otrzymała zezwolenie na działalność w specjalnej strefy ekonomicznej w styczniu 2006 r. W lutym kupiła grunty i rozpoczęła proces inwestycyjny polegający na budowie fabryk i tapet. Przychody ze sprzedaży tapet – będące przychodami strefowymi (zezwolenie obejmowało ich produkcję), spółka zaczęła osiągać od lutego 2007 r.

Koszty uzyskania przychodów w 2007 r. przewyższyły jednak osiągnięte przychody, w wyniku czego odnotowała stratę z działalności na terenie strefy. Na skutek poprawy organizacji pracy w 2008 r. osiągnęła dochód do opodatkowania. Zastanawiała się, czy ma prawo rozliczyć stratę z działalności strefowej poniesioną w ubiegłych latach z dochodem podatkowym z działalności strefowej wykazanym w zeznaniu CIT-8 za 2008 rok?

[srodtytul]...które wyjaśnia fiskus [/srodtytul]

Izba wyjaśniła, że nie. Jak to uzasadniła? Przypomniała, że dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. [b]Gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą[/b].

Podatnik ma wtedy prawo obniżyć dochód o wysokość poniesionej w roku podatkowym straty w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50 proc. kwoty tej straty.

Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się m.in. przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku, a także kosztów uzyskania wskazanych przychodów.

Mówi o tym art. 7 ust. 3 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link]. Wymienionych przychodów i kosztów uzyskania przychodów, nie uwzględnia się również przy ustalaniu straty.

[srodtytul]Jest zwolnienie, nie ma preferencji[/srodtytul]

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT [b]wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia[/b]. Zezwolenie to uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Skoro zatem dochody uzyskiwane z działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej są wolne od podatku, zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy i kosztów ich uzyskania nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Wartości te nie są brane pod uwagę również przy ustalaniu straty (art. 7 ust. 3 ustawy).

„Oznacza to, że [b]strata poniesiona przez spółkę w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej nie jest stratą podatkową[/b] w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nadwyżka kosztów poniesionych w związku z tą działalnością nad osiągniętymi z niej przychodami stanowi jedynie stratę ekonomiczną (bilansową)” – czytamy we wspomnianej interpretacji.

Spółka nie będzie zatem mogła obniżyć dochodu z działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej o tego rodzaju straty poniesione w latach poprzednich.

Izba skarbowa stwierdziła, że „za takim stanowiskiem przemawia brzmienie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy, w którym ustawodawca posłużył się pojęciem „dochodu”. Przepis ten stanowi jeden z wyjątków od ogólnej zasady, zgodnie z którą dochód uzyskany przez podmioty wskazane w art. 1 omawianej ustawy podlega opodatkowaniu. Wobec tego, nie może być on interpretowany rozszerzająco.”

[ramka][b]Nie więcej niż połowa[/b]

Na mocy art. 7 ust. 5 ustawy o CIT podatnik ma prawo do obniżenia dochodu o wysokość straty w najbliższych kolejno następujących po sobie pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50 proc. Istotne znaczenie dla celów podatkowych ma zatem sposób zdefiniowania straty.

Co do zasady strata jest różnicą między kosztami uzyskania przychodów, a sumą przychodów, w przypadku gdy koszty uzyskania przychodów są wyższe od przychodów.

Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, nie uwzględnia się między innymi: przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku; kosztów uzyskania wskazanych przychodów.

Wymienionych przychodów i kosztów uzyskania przychodów, nie uwzględnia się również przy ustalaniu straty.[/ramka]