[b]Słuszność takiego zachowania potwierdziła Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 1 września 2009 r. (IPPB3/423-381/09-2/EŻ)[/b]. Z pytaniem zwróciła się spółka, właściciel centrum handlowego, w którym wynajmowanych jest kilkadziesiąt powierzchni sklepowych. Każdy sklep ma swój podlicznik elektryczny i podlicznik wody. Zastanawiała się, czy koszt wynikający z otrzymanych przez nią faktur kosztowych, które w części podlegają refakturze, stanowi w całości koszt w dacie jego poniesienia.

Refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. Jednak przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której [b]koszty pewnych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.[/b]

Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący na ten, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo że refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy.

Przychody podatników z tytułu należności wynikającej z wystawionej refaktury powinny być rozpatrywane na podstawie CIT. Mówi on, że za datę powstania przychodu z działalności gospodarczej uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później jednak niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

W przypadku refakturowania mamy do czynienia z wykonaniem przez refakturującego usługi innej niż ta, której refakturowanie dotyczy. [b]Ponieważ refakturujący jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu opłat pomiędzy faktycznie świadczącym usługi a rzeczywistym ich odbiorcą, przychód należny z tytułu refakturowania usług powinien być wykazany w dacie wystawienia refaktury,[/b] niezależnie od tego, jakiego okresu ona dotyczy.

Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów, zwłaszcza te, które odnoszą się nie tylko do roku podatkowego, w jakim zostały poniesione, ale i do lat następnych, jest uzależniony od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio czy innych niż bezpośrednio związanych z przychodami. Kwestię związaną z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 4b – 4h ustawy.

Kosztem są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. O kosztach innych niż bezpośrednio związane z przychodami mówi art. 15 ust. 4d. Zgodnie z nim koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów zawarta jest w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Za dzień poniesienia kosztu uznaje on dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

[ramka][b]Musi być umowa[/b]

Refakturowanie usług może nastąpić tylko, gdy strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, a refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. [/ramka]