[b]Odpowiada Grzegorz Grochowina, specjalista z KPMG Doradztwo Podatkowe[/b]
W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca wykonywania danej usługi. Od poprawności tego określenia zależy, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce czy nie.
Ogólna reguła wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku świadczenia usług miejscem ich wykonywania jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę. Gdy takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności brak, wtedy się bierze pod uwagę miejsce stałego zamieszkania.
Przepisy przewidują jednak odstępstwo od tej zasady. Jest ono wyrażone m.in. w art. 27 ust. 3 pkt 2 wspomnianej ustawy. Zgodnie z nim, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę, miejscem ich świadczenia jest to, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona. W przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności – stały adres lub miejsce zamieszkania. Wspomniany przepis stosuje się do usług dostarczania (oddelegowania) personelu.
Biorąc to pod uwagę, należy stwierdzić, że miejscem świadczenia usług, w myśl art. 27 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT, będzie miejsce, gdzie nabywca usługi (podatnik mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę) posiada siedzibę, tj. terytorium Danii. Oznacza to, że te usługi nie podlegają opodatkowaniu VAT na terytorium kraju.
Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów skarbowych, m.in. w [b]interpretacji ministra finansów z 17 marca 2008 r. (ILPP2/443-229/07-2/IM).[/b]
[b]W jaki sposób dokumentować usługi?[/b]
Polski przedsiębiorca jest zobowiązany do stosowania uproszczonej faktury, o której mowa w § 25[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=ECBE0DD515BD19078E9C00D988988B41?id=291169] rozporządzenia z 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (DzU nr 212, poz. 1337)[/link].
Wspomniane przepisy wskazują, że konieczne jest posiadanie faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego – podatku o podobnym charakterze.
W przypadku świadczenia usług przez czasowo delegowanego do innej firmy pracownika faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, czyli duński przedsiębiorca.
[b]Gdzie wykazywać otrzymaną zapłatę?[/b]
Kwota należna z tytułu wspomnianego oddelegowania, które w tym przypadku jest opodatkowane poza terytorium Polski, powinna zostać wykazana w poz. 21 deklaracji VAT-7. Trzeba jednak pamiętać, że te pozycje wypełnia się tylko, gdy w stosunku do dostawy towarów lub świadczenia usług poza krajem przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego albo do obniżenia naliczonego.
