[b]Tak wynika z wyroku NSA z 18 lutego 2009 r., II FSK 1604/07 [/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę spółki na decyzję dyrektora izby skarbowej. Spółka wniosła skargę kasacyjną. Zarzuciła w niej naruszenie zarówno przepisów postępowania mającego wpływ na wynik sprawy, jak i przepisów materialnoprawnych (poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz błędną ich wykładnię). Twierdziła, że rozstrzygnięcie sądu nie zostało oparte na kompletnej analizie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy. NSA uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę WSA do ponownego rozpoznania. W sprawie chodziło o istnienie podstawy prawnej do naliczenia odsetek od zaliczek na podatek dochodowy.

[wyimek]Uprawnienie do decyzyjnego określenia odsetek od zaliczek na podatek przysługuje fiskusowi również po zakończeniu roku podatkowego[/wyimek]

WSA po ponownym rozpatrzeniu sprawy uchylił zaskarżoną decyzję. Spółka wniosła jednak skargę kasacyjną. Zarzuciła w niej naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niestwierdzenie nieważności decyzji dyrektora izby skarbowej wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

NSA skargę oddalił. Stwierdził, że [b]jedynym sposobem naprawienia błędu, którego dopuścił się sąd administracyjny pierwszej instancji, było[/b] – w myśl zupełnie czytelnych i jasnych w swej wymowie wypowiedzi sądu odwoławczego – [b]uchylenie zakwestionowanej decyzji w celu uzupełnienia zaistniałych braków w zakresie postępowania wyjaśniającego i wydania decyzji mającej oparcie w pełnych i przekonujących pod względem prawnym ustaleniach faktycznych[/b].

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wojewódzki sąd administracyjny jak najbardziej prawidłowo zastosował sankcję przewidzianą w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, powiązaną przecież z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. [b]Nie mógł on natomiast[/b] – kierując się oceną prawną Naczelnego Sądu Administracyjnego – [b]zastosować art. 145 § 1 pkt 2, bo nie zachodziły określone w przepisach prawa okoliczności uzasadniające orzeczenie o nieważności decyzji[/b].