[b]Tak wynika z wyroku NSA z 21 listopada 2008 r. (II FSK 1152/07)[/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

Podatniczka uzyskuje przychody m.in. z wynajmu lokali mieszkalnych oraz użytkowych mieszczących się w kamienicy, której jest współwłaścicielką (w 50 proc.). Spór sprowadzał się do tego, czy mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną przy odpisach, czy też – jak twierdziły organy podatkowe – powinna stosować stawki określone w wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zdaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego możliwości takiej nie miała.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Zgodnie z art. 22n ust. 3 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=80474]ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.)[/link] nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 tej ustawy (a więc jako iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni i kwoty 988 zł). Jest to wyjątek od zasady, że środki trwałe podlegają ewidencjonowaniu. Art. 22n ust. 3 ustawy zakazuje objęcia ewidencją tych środków trwałych, których wartość początkowa została określona w oparciu o art. 22g ust. 10. Nie pozostawia on w tej kwestii wyboru podatnikowi, lecz kategorycznie przesądza, że tego rodzaju środki trwałe nie mogą być ujęte w ewidencji czy to prowadzonej przez podatnika dla innych środków trwałych, czy też założonej tylko dla danego środka trwałego (jak to zrobiła podatniczka).

[wyimek]Ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe, gdy nieruchomość można wprowadzić do ewidencji środków trwałych[/wyimek]

Ma to określone konsekwencje. Fakt, że podatniczka wprowadziła wbrew temu zakazowi wynajmowaną nieruchomość do ewidencji, nie może rodzić dla niej żadnych (korzystnych) skutków podatkowych. Zdaniem WSA nie można przyjąć, że na skutek takich nieuprawnionych czynności faktycznych uzyskała prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych (na zasadach art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Uprawnienie to przysługiwałoby podatniczce, gdyby dopuszczalne było wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków trwałych, co nie miało miejsca z uwagi na dokonanie przez nią wyboru uproszczonego sposobu ustalania jego wartości początkowej (a więc według art. 22g ust. 10).

Podatniczka odwołała się do NSA. Ten jednak oddalił jej skargę. Stwierdził, że nie uzasadniła zarzutu naruszenia przepisów. NSA nie może domyślać się treści zarzutu, tj. tego, w jaki sposób naruszono na gruncie sprawy powołane przez stronę przepisy. Tę kwestię ma wyjaśniać uzasadnienie podstawy kasacyjnej.