Niewykonanie przez podatnika obowiązku zapłaty podatku wynikającego z deklaracji czy decyzji skutkuje koniecznością podjęcia z urzędu przez wierzyciela stosownych działań. Pierwszym etapem jest przesłanie podatnikowi pisemnego upomnienia.

Wynika to bezpośrednio z ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – zgodnie z art. 15 § 1 egzekucja może być wszczęta, jeżeli wierzyciel po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku przesłał mu pisemne upomnienie zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego.

[srodtytul]Można upoważnić pracownika...[/srodtytul]

Ponadto na mocy art. 18 ustawy w postępowaniu egzekucyjnym odpowiednie zastosowanie mają przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, jeżeli jej przepisy nie stanowią inaczej. Przepisy kodeksowe (art. 268a) przewidują natomiast możliwość upoważnienia przez organ (wierzyciela) w formie pisemnej pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń. Zwrot „w szczególności” nie oznacza zamkniętego katalogu wydawanych aktów administracyjnych i w jego zakresie mieści się m.in. upomnienie czy tytuł wykonawczy.

[srodtytul]...indywidualnie lub w regulaminie[/srodtytul]

[b]Upomnienie kierowane do podatnika powinno zostać osobiście podpisane przez organ bądź przez upoważnionego pracownika i wówczas na upomnieniu znajdzie się odpowiednia adnotacja, najczęściej w formie pieczęci, że pracownik działa z upoważnienia[/b]. Upoważnienie powinno zostać udzielone indywidualnie na piśmie bądź zapisane w regulaminie organizacyjnym urzędu.

Te same zasady dotyczą wystawiania tytułów wykonawczych. Upoważnienie udzielone na podstawie art. 268a k.p.a. winno w sposób niebudzący wątpliwości określać, co jest jego przedmiotem, w szczególności, że jest to terminowe sporządzanie upomnień na zaległości, wystawianie tytułów wykonawczych i ich przekazywanie komórce egzekucyjnej. Upoważnienie udzielone na podstawie art. 268a k.p.a. wywiera ten skutek, że zmienia się osoba wykonująca funkcje organu w zakresie podejmowania czynności prawnych w formach działania administracji publicznej, która nie staje się przez to organem administracji publicznej. Wykonuje bowiem tylko kompetencje organu, lecz nie jest ich piastunem.

[i]Podstawa prawna

– [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=179915]ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (DzU z 2005 r. nr 229, poz. 1954 ze zm.)[/link],

– [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=133093]ustawa z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (DzU z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.)[/link][/i]

[ramka][b]GPP>orzecznictwo [/b]

Pracownik upoważniony do wykonywania kompetencji organu nie staje się przez to organem administracji publicznej. Wykonuje tylko jego kompetencje, lecz sam ich nie posiada.

W konsekwencji pracownik ten nie może uzyskanego uprawnienia scedować dalej.

Nie ma zatem uprawnienia do upoważniania innych pracowników do działania w imieniu organu. Działanie pracownika bez upoważnienia właściwego organu administracji publicznej pociąga za sobą nieważność decyzji z mocy art. 156 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego [b](wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 czerwca 2007 r., sygn. IV SA/Wa 13/07).[/b] [/ramka]