Tak orzekł WSA w Lublinie 16 listopada 2007 r. (I SA/Lu 462/07).
Sprawa dotyczy spółki prowadzącej działalność gospodarczą w Polsce oraz posiadającej zakład w Niemczech. Podczas kontroli organy skarbowe wykryły, że spółka zaniżyła wysokość VAT, nie uwzględniając w deklaracji trzech faktur. Organ wydał decyzję korygującą podatek należny. Spółka odwołała się od tej decyzji, podnosząc, że usługi wskazane w fakturach wykonał niemiecki zakład i tam też zapłacono podatek, a faktury w Polsce zostały wystawione omyłkowo.
Organ odwoławczy nie zaakceptował jednak tej argumentacji, uznając, że skoro w fakturach jako sprzedawca została ujawniona spółka, to ona też powinna była zapłacić podatek. Utrzymał więc w mocy decyzję pierwszej instancji. Spółka wniosła skargę do WSA, w której powtórzyła swoje stanowisko co do braku obowiązku zapłaty podatku w Polsce, ponadto wskazała, że w kwestii zapłaty CIT wynikającego ze wspomnianych faktur polskie organy podatkowe umorzyły postępowanie po otrzymaniu od strony niemieckiej potwierdzenia zapłaty tego podatku w Niemczech.WSA uchylił decyzje organów podatkowych, wskazując na braki w dokumentacji sprawy. W aktach nie było m.in. całej dokumentacji z postępowania w pierwszej instancji, a decyzja wydana w postępowaniu odwoławczym (podobnie jak wiele innych dokumentów) nie była poświadczona za zgodność z kserokopią. Poza tym w zaskarżonej decyzji organ nie odniósł się do przedstawionych przez spółkę dowodów potwierdzających zapłatę podatku w Niemczech (korespondencji od niemieckich organów oraz zeznań prokurenta). Dodatkowo sąd zauważył, że wskazanych dowodów także nie ma w aktach sprawy. Wobec tego, z powodu braków w dokumentacji podatkowej, nie mógł zbadać sprawy, a co za tym idzie – uchylił zaskarżone decyzje.
Benedykt Rubak - Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
KOMENTARZ
Joanna Zawiejska-Rataj - starsza konsultantka w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte
W myśl art. 187 § 1 ordynacji podatkowej (op) organ podatkowy ma obowiązek zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć materiał dowodowy. Przepis ten jest dopełnieniem zasady prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 122 § 1 op, na podstawie którego organy podatkowe mają podejmować wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.W omawianej sprawie organy naruszyły obowiązek wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego. Zgodnie z nim powinny odnieść się, co do zasady, do każdego dowodu, nie mogą zatem odrzucać czy też pomijać dowodów prezentowanych przez podatnika, bez wskazania uzasadnienia odmówienia wiarygodności takiemu dowodowi. Jest to istotne również ze względu na to, że w niektórych przypadkach ciężar dowodu spoczywa właśnie na podatniku.
Komentowany wyrok wpisuje się w linię orzeczniczą słusznie uznającą za niezwykle ważne zapewnienie ochrony kluczowych praw podatnika w postępowaniu. Pominięcie dowodów wnioskowanych bądź też prezentowanych przez podatnika może bowiem także naruszać zasadę wyrażoną w art. 123 § 1 op, w myśl której ograny podatkowe obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania. W literaturze wskazuje się, że zasada ta w szczególności zapewnia podatnikowi wpływ na ustalenie stanu faktycznego. Ma to na celu uniknięcie jednostronności zbieranego materiału dowodowego, a jednocześnie umożliwienie rozpatrzenia dowodów korzystnych dla podatnika.
