[b]Tak uznała Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 17 lutego 2010 r. (IPPB2/415-714/09-3/MK).[/b]
Spółka prowadzi sprzedaż detaliczną. Planuje wdrożenie programu lojalnościowego skierowanego do swoich pracowników i członków ich rodzin oraz do pracowników kontrahentów i członków ich rodzin, który umożliwiałby wszystkim uczestnikom zakupy z rabatem. Wysokość możliwego do uzyskania rabatu będzie taka sama dla każdego z potencjalnych uczestników programu.
Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, [b]czy rabaty udzielane w ramach programu adresowanego do szerokiego kręgu odbiorców, czyli osób fizycznych będących zarówno pracownikami, jak i osobami niezwiązanymi z nią żadnym stosunkiem cywilnoprawnym, będą dla nich przychodem, jako częściowo nieodpłatne świadczenie[/b] w rozumieniu art. 12 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=80474]ustawy o PIT[/link]. Zdaniem spółki nie, i to stanowisko potwierdził organ.
Podkreślił, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba niezwiązana z pracodawcą. W omawianym wypadku krąg osób uprawnionych do uczestnictwa w programie będzie potencjalnie nieograniczony.
Skutkiem uzyskania rabatu finansowego w programie lojalnościowym jest obniżenie ceny zakupu towarów i usług, a nie uzyskanie nieodpłatnego świadczenia, a więc w rezultacie po stronie pracowników spółki nie powstanie przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, jak również nie powstanie przychód z innych źródeł po stronie pracowników partnerów spółki i członków ich rodzin.
[i]Paweł Przydatek, konsultant w Zespole Zarządzania Wiedzą Podatkową PricewaterhouseCoopers[/i]
[ramka][b]Komentuje Filip Majdowski, konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PricewaterhouseCoopers:[/b]
Interpretacja jest potwierdzeniem jednolitej w zasadzie wykładni przepisów ustawy o PIT, przyjętej przez organy podatkowe w odniesieniu do rabatów przyznawanych w ramach programów lojalnościowych (zob. np. [b]interpretacje izb skarbowych w Bydgoszczy, ITPB2/415-282/08/ENB i w Warszawie, IPPB2/415-233/09-2/JB).[/b]
Jej istota sprowadza się do konkluzji, że gdy krąg osób uprawionych do skorzystania z rabatu przyznanego w ramach programu lojalnościowego jest nieograniczony, to nie powstaje u nich przychód opodatkowany PIT. Tym przychodem miałaby być różnica między rynkową wartością towarów/usług a kwotą faktycznie zapłaconą przy wykorzystaniu uzyskanego w ramach programu rabatu. Słusznie jednak podnosi organ podatkowy, że skutkiem udzielenia rabatu jest obniżenie dla nabywcy ceny zakupów usług lub towarów i to ta obniżona cena jest rzeczywistą ceną zakupu.
Jak wynika z interpretacji fiskusa, aby ta „różnica” nie była opodatkowana, konieczne są odpowiednie postanowienia regulaminu programu lojalnościowego, które nie powinny wskazywać na ograniczoną grupę beneficjentów programu.
Służyć temu może np. zapisanie w regulaminie, że uczestnikami programu będą, oprócz pracowników, także „inne osoby fizyczne” bądź, jak w omawianym przypadku, „członkowie rodzin pracowników organizatora i pracowników kontrahentów organizatora”. Wtedy u uczestników programu nie powstanie przychód dla celów podatkowych, a organizator nie będzie zobowiązany do pobrania zaliczki na PIT lub do przygotowania informacji o przychodach z innych źródeł (PIT-8C).
Opodatkowania różnicy można też uniknąć, wykazując, że dany program lojalnościowy w rzeczywistości nie służy uprzywilejowaniu własnych pracowników bądź pracowników kontrahenta. Może tak być, np. gdy spółka organizuje analogiczne programy skierowane do różnych grup odbiorców i zdecyduje się, by jednym z nich objąć wyłącznie swoich pracowników.
Wówczas przyznane rabaty nie będą miały na celu przyznania korzyści wyłącznie pracownikom, a program będzie miał w rzeczywistości charakter rynkowy. Korzyść dla pracowników byłaby pozorna, bo inne osoby trzecie także mogą ją osiągnąć.
Taka interpretacja przepisów ustawy o PIT znalazła potwierdzenie również w [b]orzeczeniu WSA w Warszawie (z 14 stycznia 2010 r. III SA/Wa 1683/09).[/b][/ramka]
