[b]Tak rozstrzygnęła Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 16 listopada 2009 r. (IBPBI/2/423-976/09/SD)[/b].

Spółka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (SSE) i poza nią.

Ponosi więc koszty związane z działalnością zwolnioną z CIT i działalnością opodatkowaną na zasadach ogólnych. Oprócz tego ponosi tzw. koszty wspólne, których nie jest w stanie precyzyjnie przyporządkować do działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych albo zwolnionej.

Zdaniem spółki poszczególne kategorie tych kosztów powinny być rozliczane z wykorzystaniem zaproponowanych przez nią sposobów alokacji. Przykładowo koszty działu księgowego i kadr spółka chce rozliczać proporcjonalnie, biorąc pod uwagę czas faktycznie poświęcony na wykonanie określonych czynności w działalności strefowej w stosunku do ogólnego czasu pracy osób zatrudnionych w danym dziale.

Koszty działu IT powinny być jej zdaniem obliczane na podstawie stosunku liczby stanowisk komputerowych wykorzystywanych w działalności strefowej do ogólnej liczby stanowisk komputerowych w spółce itd.

Natomiast w odniesieniu do kosztów, dla których nie da się skonstruować precyzyjnych metod alokacji (koszty ogólnego zarządu, obsługi klienta, wydatki marketingowe itp.), zdaniem spółki dopuszczalne jest stosowanie tzw. klucza przychodowego, wynikającego z art. 15 ust. 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link].

Zgodnie z nim, jeżeli podatnik ponosi koszty ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ich przypisanie do poszczególnych źródeł, ustala się je w takim stosunku, w jakim przychody z tych źródeł pozostają do ogólnej kwoty przychodów.

Zasadę tę stosuje się również do podatnika, który ponosi koszty ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu albo jest z niego zwolniona. Organ zgodził się z tym stanowiskiem.

[i]Autorka jest konsultantką w Zespole Zarządzania Wiedzą Podatkową PricewaterhouseCoopers[/i]

[ramka][b]Komentuje Paulina Sroka konsultantka w Dziale Prawnopodatkowym PricewaterhouseCoopers:[/b]

Interpretacja jednoznacznie potwierdza, że podatnicy prowadzący zarówno działalność opodatkowaną, jak i zwolnioną z CIT mogą (i powinni) stosować indywidualnie ustalone klucze podziału kosztów wspólnych między oba rodzaje działalności, zanim zdecydują się na zastosowanie klucza przychodowego.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT zwolnienie strefowe przysługuje wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie SSE i w ramach uzyskanego zezwolenia.

Zatem jeśli podatnik prowadzi działalność również poza strefą lub działalność inną niż określona w zezwoleniu, powinien przyporządkować przychody i koszty odpowiednio do działalności opodatkowanej i zwolnionej.

W pierwszej kolejności spółka powinna bezpośrednio podzielić przychody podatkowe na opodatkowane lub zwolnione. Następnie powinna przypisać pozycje kosztowe do odpowiadających im przychodów. Taka bezpośrednia alokacja kosztów nie zawsze jednak jest możliwa.

Tzw. koszty wspólne, których alokacja bezpośrednia jest utrudniona, spółka musi podzielić, stosując pewne uproszczenia. Istotne jest przy tym, aby podział ten pozwalał jak najdokładniej oddać strukturę kosztów.

W tym celu podatnik powinien podjąć próbę alokowania kosztów do działalności opodatkowanej i zwolnionej według ustalonych przez siebie współczynników i metod, które jego zdaniem umożliwiają jak najbardziej precyzyjny bezpośredni podział kosztów.

Tylko wyjątkowo, gdy stwierdzi, że nie jest możliwe rozdzielenie kosztów wspólnych w inny sposób, powinien zastosować klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, tj. rozdzielić koszty w stosunku, w jakim pozostają przychody z działalności odpowiednio zwolnionej i opodatkowanej w ogólnej kwocie przychodów podatkowych.

Warto przy tym zaznaczyć, że ustalenie, jaki klucz alokacji ma być zastosowany do podziału danego typu kosztów wspólnych, leży w gestii podatnika. Powinien przy tym kierować się znajomością własnej działalności oraz celem, jakim jest zapewnienie określenia dochodu opodatkowanego i zwolnionego z podatku CIT w prawidłowej wysokości.

Indywidualne klucze alokacji bezpośredniej mogą być skonstruowane przykładowo na podstawie „osobogodzin” dla kosztów działu księgowego, liczby stanowisk komputerowych dla kosztów działu IT, liczby lub wartości zamówień dla kosztów działu zakupu czy powierzchni magazynowej dla kosztów działu magazynowania.

Natomiast gdy chodzi o koszty ogólnego zarządu czy marketingu, może się okazać, że jedynym możliwym sposobem ich podziału jest klucz przychodowy.[/ramka]