Tak uznała Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 4 grudnia 2015 r. (IPPB6/4510-312/15-2/AZ).
Spółka użytkuje samochody osobowe do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i przydziela je swoim pracownikom w celu wykonywania obowiązków pracowniczych. Ponadto spółka umożliwiła pracownikom korzystanie z samochodów również do celów prywatnych. Zryczałtowana kwota wydatków na paliwo doliczana jest do przychodów brutto pracowników, czyli doliczana jest do kwoty przed potrąceniem składek na ubezpieczenie społeczne i zaliczek na PIT.
Spółka zaliczała dotychczas do kosztów uzyskania przychodów wydatki na użytkowanie samochodów służbowych, jednak z pominięciem wydatków na paliwo. Z uwagi na to, że te wydatki na paliwo są doliczane do przychodu pracowników z tytułu stosunków pracy łączących ich ze spółką, wnioskodawca planuje ujmować te wydatki w kosztach uzyskania przychodów tak samo jak inne wydatki na eksploatację samochodów dla celów prywatnych.
Izba skarbowa uznała stanowisko spółki za prawidłowe i wskazała, że spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na paliwo, ponieważ wydatki te są elementem przychodu ze stosunku pracy. Izba wyjaśniła, że koszty pracownicze są zasadniczo kosztami podatkowymi i obejmują nie tylko wynagrodzenie zasadnicze, ale także inne, również niepieniężne formy wynagrodzenia, pod warunkiem spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne są związane pośrednio z działalnością spółki, ponieważ stanowią niepieniężną część wynagrodzenia pracowników. Zdaniem izby są to wydatki uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia i mogą się przyczyniać do zwiększenia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Komentarz eksperta
Paulina Wojszko, aplikant radcowski, konsultantka w dziale prawno- podatkowym PwC
Wydatki związane z eksploatacją samochodów służbowych dla celów prywatnych nie zostały wymienione w katalogu z art. 16 ustawy o CIT, a więc nie są wydatkami, które nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu. Dla wykazania, że dany wydatek jest kosztem uzyskania przychodu, konieczna jest więc analiza w zakresie spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Istotne jest przede wszystkim zbadanie istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem wydatku a przychodem.
Wydatki na paliwo do samochodów służbowych wykorzystywanych do celów prywatnych są uznawane przez spółkę za przychody pracowników ze stosunku pracy, zatem uzasadnione jest uznanie ich za niepieniężną formę wynagrodzenia. Natomiast koszty pracownicze co do zasady kwalifikuje się do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ pośrednio wpływają na osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów i są uzasadnione ekonomicznie. Finansowanie przez spółkę ryczałtu na paliwo może mieć przykładowo charakter motywacyjny i podnosić poziom lojalności pracowników wobec pracodawcy, ponieważ rozszerza otrzymywane przez nich wynagrodzenia o nieodpłatne świadczenie polegające na możliwości korzystania z aut służbowych do celów prywatnych. Co do zasady zapewnianie przez pracodawcę dodatkowych świadczeń na rzecz pracowników skutkuje poprawą efektywności pracowników, a przez to zwiększeniem przychodów osiąganych przez pracodawcę.
Spółka zwróciła uwagę również na to, że co do zasady, skoro z tytułu wydatków na paliwo pracownik osiąga przychód, to spółka powinna być uprawniona do zaliczenia tych wydatków do swoich kosztów uzyskania przychodu. Z treści art. 15 ust. 4g ustawy o CIT w powiązaniu z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że wynagrodzenie ze stosunku pracy wypłacone przez pracodawcę co do zasady jest kosztem uzyskania przychodów pracodawcy zaliczanym do kosztów w miesiącu, za który jest należne. Przy czym dopiero wypłata wynagrodzenia lub innego świadczenia dla pracownika (tj. faktyczne poniesienie wydatku) uprawnia pracodawcę do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Niewypłacone wynagrodzenia są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT. Uregulowania te prowadzą do zachowania symetrii w zakresie skutków podatkowych pomiędzy przychodem pracownika a efektywnie poniesionym kosztem pracowniczym pracodawcy.
W rozpatrywanym przypadku izba trafnie uznała, że wydatki na paliwo wliczane do przychodów podatkowych pracowników są niepieniężną formą wynagradzania tych osób, są częścią kosztów pracowniczych, które nie są wyłączone z kosztów podatkowych przez art. 16 ustawy o CIT, oraz powinny być rozpatrywane pod kątem spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy podzielić pogląd, że pomiędzy wynagrodzeniami pracowniczymi a przychodem spółki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej zachodzi związek przyczynowo-skutkowy i spółka może zaliczyć je do pośrednich kosztów uzyskania przychodów.
