Utrzymanie nieruchomości będącej środkiem trwałym firmy oznacza konieczność ponoszenia wielu wydatków. Obok tych, które związane są z bieżącą eksploatacją obiektu (np. media), niewątpliwe znacznym obciążeniem budżetu przedsiębiorcy są nakłady czynione w związku z remontem budynku.
Co do zasady za koszty uzyskania przychodów uznaje się te wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu bądź zachowania albo zabezpieczenie jego źródła. Wyjątek dotyczy tych kosztów, które zostały wymienione w art. 23 ustawy o PIT (art. 16 ustawy o CIT). Podatnik nie może zaliczyć ich do kosztów uzyskania przychodów. Wskazane regulacje ustaw ?o podatkach dochodowych nie przewidują wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków związanych z remontem obiektu będącego środkiem trwałym podatnika. Dlatego należy uznać, że wydatki takie – przy spełnieniu podstawowej przesłanki wynikającej z art. 22 ?ust. 1 ustawy o PIT (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), tj. związku pomiędzy ich poniesieniem ?a uzyskaniem przychodu bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła – mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów na zasadach ogólnych, czyli w dacie ich poniesienia. Kwalifikacja ta ma jednak zastosowanie wyłącznie w stosunku do nakładów czynionych na remont takiego obiektu rozumiany jako przywrócenie pierwotnego stanu budynku będącego środkiem trwałym.
Warto bowiem pamiętać ?o art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o PIT (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT), który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o PIT (art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) powiększają wartość tych środków, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Kluczowe jest zatem ustalenie znaczenia pojęcia ulepszenia środka trwałego dla celów podatkowych.
Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o PIT (art. 16g ust. 13 ustawy o CIT), jeżeli środki trwałe zostały ulepszone ?w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, to wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Jednocześnie środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej ?w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Trzeba zwrócić szczególną uwagę na to, że wskazany w tych przepisach katalog mierników pozwalających na stwierdzenie wzrostu wartości użytkowej środka trwałego ma charakter otwarty. Oznacza to, że taki wzrost może być stwierdzony także innym wymiernym parametrem. W ciężar kosztów podatkowych mogą więc zostać zaliczone bezpośrednio jedynie takie wydatki, które nie są uznawane za ulepszenie środka trwałego. Tymi zaś są nakłady niepowodujące zwiększenia wartości użytkowej środka trwałego lub takie, które chociaż stanowią o zwiększeniu tej wartości, to ich suma w ciągu roku nie przekracza wartości 3500 zł.
Autor jest doradcą podatkowym
