Kara za rozwiązanie umowy nie może być kosztem w CIT

Tak uznała bydgoska izba skarbowa w interpretacji z 26 marca 2013 r. (ITPB3/423-46a/13/AW).

W omawianej sprawie spółka planowała otwarcie nowego sklepu w dopiero budowanej galerii handlowej. Zgodnie z umową zawartą z firmą budującą i wynajmującą powierzchnie handlowe, budowa obiektu miała się zakończyć w 2008 roku. Prace budowlane przeciągnęły się o rok, a w 2009 roku spółka nie dysponowała środkami finansowymi na adaptację lokalu pod swoje potrzeby. Dodatkowo, spółka przeprowadziła analizy makro- i mikroekonomiczne, z których wynikało, że z uwagi na zmieniającą się sytuację gospodarczą otwarcie nowego lokalu w danej lokalizacji jest ekonomicznie nieuzasadnione.

Aby nie pogłębiać strat, spółka zdecydowała o rezygnacji z najmu kolejnego lokalu. Umowa z firmą budowlaną przewidywała w takim przypadku karę za odstąpienie od umowy. Kara ta została rozłożona na raty i zapłacona w latach 2010–2012. Najpierw spółka nie zaliczyła tej kary do kosztów podatkowych, ale później zdecydowała, że kara ta powinna być kosztem, ponieważ „jej poniesienie by- ło bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą oraz ograniczyło powstanie straty finansowej". W celu potwierdzenia swojego stanowiska spółka zdecydowała się wystąpić z interpretacją indywidualną.

Spółka twierdziła, że wykładnia gramatyczna art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich (niewyłączonych w katalogu art. 16 ustawy) kosztów, pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Zdaniem spółki oba te warunki zostały w danej sytuacji spełnione.

Izba nie zgodziła się ze zdaniem spółki. Stwierdziła, że „trudno uznać za racjonalne postępowanie podatnika, który płaci karę umowną za odstąpienie od umowy najmu lokalu w sytuacji, gdy to z wi- ny firmy budującej obiekt budowa nie został ukończona w terminie".

Dodatkowo izba stwierdziła, że jeżeli spółka zdecydowała się na podpisanie takiej ryzykownej umowy, to kosztów związanych z jej treścią nie może sobie kompensować za pomocą przepisów podatkowych na koszt Skarbu Państwa.