To dlatego że w myśl przepisów kosztem podatkowym jest świadczenie urlopowe, ale tylko gdy zostało wypłacone zgodnie z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych z 4 marca 1994 (DzU z 1996 r. nr 70, poz. 335 ze zm.).

Wynika tak z art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o podatku dochodowym od  osób fizycznych (PIT) oraz art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT).

Alternatywa tylko dla małych

Co mówi ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zfśs)? Zgodnie z nią pracodawcy spoza sfery budżetowej zatrudniający według stanu na 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć zfśs lub – jeśli takiego funduszu nie utworzą – wypłacać świadczenie urlopowe.

Z kolei pracodawcy zatrudniający co najmniej 20 pracowników (lub więcej) w przeliczeniu na pełne etaty mogą wybrać: albo tworzą zfśs, albo z niego rezygnują.

Możliwość taką daje im art. 4 ust. 2 ustawy (pracodawcy, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, mogą zawierać w regulaminie wynagradzania postanowienia o rezygnacji z tworzenia funduszu oraz o ustalaniu innej, niż przewiduje ustawa, wysokości odpisów na fundusz).

Pracodawcy ci nie mają jednak możliwości zdecydowania, że w to miejsce wypłacają świadczenie urlopowe (jako alternatywę dla braku funduszu).

Ma to swoje praktyczne skutki, co potwierdzają organy podatkowe, choć nie wszystkie są co do tego zgodne.

Fiskus raz się nie zgadza…

Wystarczy krótka lektura interpretacji podatkowych. Na jej podstawie można stwierdzić, że fiskus pozwala zaliczać do kosztów podatkowych wypłacane świadczenia urlopowe, ale tylko w mniejszych firmach (zatrudniających w przeliczeniu na etaty do 20 pracowników).

Gdy firma zatrudnia co najmniej 20 pracowników, wydatków na wypłatę świadczeń urlopowych nie wrzuci do kosztów prowadzonej działalności.

Potwierdza to interpretacja Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 czerwca 2009 (ILPB3/423-240/09-3/JG). Spółka, która zatrudniała 101 osób (zrezygnowała z tworzenia zfśs), zapytała, czy może zaliczyć w koszty podatkowe wypłatę świadczenia urlopowego.

Izba wyjaśniła, że nie ma takiej możliwości. Uzasadniła to w ten sposób, że świadczenia urlopowe mogą wypłacać jedynie pracodawcy spoza sfery budżetowej, zatrudniający według stanu na 1 stycznia danego roku podatkowego mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, jeśli nie utworzyli oni zfśs.

Tymczasem spółka na 1 stycznia 2008 zatrudniała ponad 20 pracowników (dokładnie 101 osób) w przeliczeniu na pełne etaty i nie tworzyła zfśs.

Ponieważ zrezygnowała z tworzenia funduszu, podstawą prawną wypłaty świadczenia urlopowego jest regulamin wynagradzania, a nie przepisy o zfśs, oznacza to – w ocenie izby – że „nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż wypłacane przez wnioskodawcę świadczenia, mimo nazwania ich urlopowymi, nie mogą być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

W konsekwencji przedmiotowe świadczenia nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych”.

Takie same wnioski wynikają z wcześniejszej interpretacji tej samej izby skarbowej (z 26 listopada 2007, ILPB3/423-84/07-2/EK). W tym wypadku izba również twierdziła, że skoro spółka zatrudniająca 33 osoby zrezygnowała z tworzenia funduszu i podstawą wypłaty świadczenia urlopowego był regulamin wynagradzania, a nie ustawa o zfśs, to poniesionych wydatków do kosztów podatkowych wrzucić nie może.

…innym razem pozwala…

Odmiennego zdania była natomiast Izba Skarbowa w Katowicach (interpretacja z 19 grudnia 2008, ITPB3/423-828/ 08/AP).

Z pytaniem zwróciła się spółka zatrudniająca powyżej 20 pracowników (nie tworzy zfśs ani nie wypłaca świadczenia urlopowego, o których mowa w ustawie o zfśs). Zgodnie z regulaminem wynagradzania wypłaca pracownikom świadczenia nazywane urlopowymi. Zdaniem spółki ponieważ są to świadczenia towarzyszące wynagrodzeniu, odwołujące się do zasad i wysokości ich wypłaty przewidzianych w ustawie o zfśs, są kosztem podatkowym. Izba uznała to stanowisko za prawidłowe.

…choć zaraz minister zmienia zdanie

Jej interpretację zmienił jednak minister finansów (pismo z 17 kwietnia 2009, DD6/033/ 28/KWW/09/PK-169). Przypomniał, że wydatki pracodawcy na dofinansowanie pracownikom kosztów urlopu wypoczynkowego niewątpliwie są wydatkami związanymi z wypoczynkiem.

Ustawodawca przewidział możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych tego rodzaju wydatków, pod  warunkiem że – jak zauważył minister – mają one charakter świadczenia urlopowego, które przewidziane jest i wypłacane zgodnie z przepisami ustawy o zfśs.

W tym wypadku tak nie było. Spółka zatrudniała powyżej 20 pracowników, nie tworzyła funduszu i nie wypłacała świadczenia urlopowego, a jedynie takie, które było tak nazywane (przewidywał je regulamin wynagradzania).

Minister stwierdził, że wypłacane przez nią świadczenie, „mimo nazwania go urlopowym, nie może być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zfśs (zbieżne jest tylko nazewnictwo)”. Nie zaliczy zatem ponoszonych na to świadczenie wydatków do kosztów podatkowych.

Jednomyślności nie było nigdy

Nie jest to jedyny przypadek braku konsekwencji po  stronie organów podatkowych. We wcześniejszych latach sytuacja była podobna, tzn. fiskus nie mógł się zdecydować i raz pozwalał rozliczyć w kosztach świadczenia urlopowe nie tylko firmom zatrudniającym mniej niż 20 pracowników, ale i tym większym. Innym razem odmawiał.

Przykładem korzystnej dla podatnika interpretacji jest pismo Urzędu Skarbowego w  Obornikach Wielkopolskich z  29 sierpnia 2005 (ZB/423-4/2005).

Spółka, która zatrudniała powyżej 20 pracowników, zrezygnowała z tworzenia funduszu. W regulaminie wynagradzania wpisała jednak, że będzie wypłacała świadczenie urlopowe. Urząd zgodził się, aby zaliczyła je do kosztów.

Korzystne dla podatników były również interpretacje Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer z 24 maja 2006 (1439/DF/410/169/2006/14a) oraz Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów z 6 lutego 2006 (1433/NG/423/ 50/06/IW). Organy stwierdziły, że wypłacane przez pracodawców świadczenie urlopowe (nawet bez pośrednictwa funduszu) obciąża koszty działalności pracodawcy.

Równie często jednak podatnicy spotykali się z odmową. Tak było w przypadku pism Pierwszego Urzędu Skarbowego w  Opolu z 29 marca 2006 (PDP-423/2-/1/06) czy Urzędu Skarbowego w Głogowie z 30 marca 2006 (PD.I.423/1/ 3/2006).

W obu organy podatkowe stwierdziły, że świadczenia urlopowe wypłacane przez pracodawców zatrudniających więcej niż 20 pracowników i nietworzących zfśs nie mogą być kosztami uzyskania przychodów.

Co ma zrobić podatnik

Aby móc zaliczyć wypłacane świadczenie urlopowe do  kosztów prowadzonej działalności, najrozsądniej jest wypłacać je za pośrednictwem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (w firmach zatrudniających co najmniej 20 pracowników).

A to oznacza konieczność tworzenia tego funduszu i naliczania odpowiednich odpisów. W przeciwnym razie fiskus może nam tej możliwości odmówić.

Kto może otrzymać świadczenie

Z ustawy o zfśs wynika, że świadczenie urlopowe nie może przekraczać odpisu podstawowego na fundusz przypadającego na danego pracownika. Jest ono ustalane proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy.

Pracodawca wypłaca je raz w roku, nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu. Warunkiem otrzymania świadczenia jest wykorzystanie co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych urlopu.

Pieniądze dla męża wolno rozliczyć

Fiskus zgadza się na to, aby kosztem podatkowym było świadczenie urlopowe wypłacone przez małżonka prowadzącego działalność gospodarczą drugiemu małżonkowi zatrudnionemu w jego firmie na etacie.

Potwierdza to pismo Drugiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy z 21 marca 2005 (DG/415-IX/35-6e/05).

Urząd przypomniał, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Oznacza to, że wynagrodzenie należne małżonkowi nie będzie kosztem podatkowym. Jednak – zdaniem urzędu – świadczenia urlopowego nie można zaliczyć do wartości własnej pracy małżonka.

Tym samym „świadczenie urlopowe wypłacone małżonkowi – na zasadach i warunkach określonych w ustawie (…) o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (...) – stanowi koszt uzyskania przychodów”.

Czytaj też:

 

 

Zobacz:

» Dobra Firma » Podatki i księgi » Podatek dochodowy » PIT i CIT » Koszty » Co można wrzucić w koszty » Świadczenia urlopowe

» Co można wrzucić w koszty » Wypoczynek

» Podatek dochodowy » Dochody pracownika i zleceniobiorcy » Świadczenia dla pracowników » Wypoczynek pracowników

» Świadczenia dla pracowników » Świadczenia z zfśs » Wypoczynek

 

Interpretacje podatkowe: