- Nasza spółka płaci za  usługi doradcze, prawne i reklamowe wykonawcom z Niemiec i Francji. Dotychczas pobieraliśmy od nich 20-proc. podatek. Czy jeśli usługodawcy udokumentują miejsce swojej siedziby lub zamieszkania certyfikatem rezydencji wydanym przez władze podatkowe tych krajów, to możemy nie pobierać tego podatku?

– pyta czytelnik.

Tak. Jeśli usługodawca z Niemiec czy Francji świadczący usługi, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (np. doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli), przedstawi polskiemu usługobiorcy swój aktualny certyfikat rezydencji, to obowiązek pobrania podatku u źródła przez polskiego usługobiorcę nie wystąpi.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a  ustawy o CIT przychody z tytułu usług niematerialnych uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów (osoby prawne niemające na terytorium Polski siedziby lub zarządu oraz osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania) są opodatkowane według 20-proc. stawki.

Do poboru podatku zobowiązany jest polski usługobiorca (osoba prawna, jednostka prawna niemająca osobowości prawnej oraz będąca przedsiębiorcą osoba fizyczna), który wypłaca zagranicznemu usługodawcy należności za te usługi.

Obowiązek zapłaty podatku występuje tylko wtedy, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta przez Polskę z krajem rezydencji podatkowej usługodawcy nie stanowi inaczej. Niepobranie podatku jest możliwe tylko po udokumentowaniu miejsca siedziby (zamieszkania) wykonawcy usługi uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z Niemcami świadczenie usług niematerialnych, o których mowa w pytaniu, traktowane jest jako przychody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (zyski przedsiębiorstw).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 tej umowy zyski przedsiębiorstwa posiadającego siedzibę na terytorium Niemiec opodatkowane są, co do zasady, jedynie na terytorium Niemiec. Obowiązek zapłaty podatku w Polsce powstałby jedynie wtedy, gdyby spółka niemiecka posiadała w Polsce zakład w rozumieniu tej umowy i przychody te wiązałyby się z działalnością tego zakładu.

W celu skorzystania z tej regulacji niemiecki usługodawca musi jednak przedstawić certyfikat rezydencji, wtedy obowiązek zapłaty podatku w Polsce nie wystąpi. Potwierdzają to interpretacje indywidualne, np. odpowiedź Izby Skarbowej w Katowicach z 9 kwietnia 2010 (IBPBI/2/423-535/10/BG).

Wynika z niej jednak, że spółka będąca płatnikiem na podstawie art. 26 ust. 3d ustawy o CIT jest zobowiązana „sporządzić i przekazać do urzędu skarbowego i podatnika informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku, nawet w sytuacji gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest obowiązana do poboru podatku”.

Analogiczne postanowienia znajdują się w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z Francją. Zgodziła się z tym Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z 27 kwietnia 2010 (ILPB3/423-323/10-3/MM).

Certyfikat rezydencji jest dokumentem, który powinien spełniać pewne warunki. Musi być wystawiony przez właściwą administrację podatkową i powinien określać miejsce rezydencji (miejsce zamieszkania bądź siedziby) podatnika dla celów podatkowych. Istotne jest również to, aby dokument ten zawierał datę wydania lub datę, na jaką potwierdzona jest rezydencja.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego certyfikatu rezydencji nie można zastąpić innym dokumentem. Mocy urzędowej nie ma również kopia certyfikatu (m.in. wyrok NSA z 5 stycznia 2011, II FSK 1363/09).

Deklaracja musi trafić do urzędu i podatnika

Niezależnie od tego czy polski przedsiębiorca będzie zobowiązany do pobrania i wpłaty podatku czy  nie, musi on przekazać do urzędu skarbowego właściwego ze względu na opodatkowanie podmiotów zagranicznych informację o wysokości dochodu osiągniętego przez podmiot zagraniczny zgodnie z wzorem IFT-2R (ewentualnie IFT-1R).

Informacje te trzeba przesłać również podatnikowi, czyli podmiotowi zagranicznemu. Informację IFT-2R należy przesłać do trzeciego miesiąca następującego po roku podatkowym (w przypadku IFT-1R do końca lutego roku następującego po roku podatkowym).

Na wniosek kontrahenta z zagranicy formularz IFT-2 (ewentualnie IFT-1) może zostać wystawiony wcześniej.

Autor jest doradcą podatkowym w Grant Thornton Frąckowiak

Czytaj też:

Zobacz więcej:

» Podatki i księgi » Podatek od dochodów cudzoziemca » Certyfikat rezydencji

» Podatki i księgi » Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania