A także od tego, czy ich beneficjent przedstawił certyfikat rezydencji. Z tym certyfikatem może być problem, bo w Polsce to wspólnik, a nie spółka osobowa, ma status podatnika podatku dochodowego, ale w niektórych krajach jest inaczej.

[srodtytul]Danina u źródła[/srodtytul]

Osoby fizyczne (także prawne), jeżeli nie mają miejsca zamieszkania/siedziby w Polsce, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium naszego kraju (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Opodatkowaniem w Polsce objęte są m.in. należności z tytułów wymienionych w art. 29 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580]ustawy o PIT[/link] oraz odpowiednio art. 21 lub 22 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link] (chodzi m.in. o należności licencyjne, usługi doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników, gwarancji i poręczeń).

Obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów (tzw. podatku u źródła) spoczywa na polskim przedsiębiorcy wypłacającym takie należności. Przepisy te stosuje się z uwzględnieniem właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, które mogą przewidywać niższą stawkę podatkową niż określona w polskiej ustawie bądź w ogóle brak obowiązku pobrania podatku.

[srodtytul]Z potwierdzeniem rezydencji[/srodtytul]

W praktyce w celu zastosowania postanowień właściwej umowy płatnicy (polscy przedsiębiorcy) przekazujący nierezydentom należności ze wskazanych wyżej tytułów stają przed dylematem, czy powinni uzyskać certyfikat rezydencji od zagranicznej spółki (zbliżonej konstrukcyjnie do polskiej spółki osobowej), czy od każdego wspólnika tej spółki, a może od wszystkich tych podmiotów, czyli zarówno od zagranicznej spółki, jak i od jej wspólników.

Zgodnie bowiem z art. 29 ustawy o PIT oraz art. 26 ustawy o CIT zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe jedynie pod warunkiem udokumentowania miejsca zamieszkania/siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

[srodtytul]Kto jest podatnikiem[/srodtytul]

W świetle polskich przepisów o podatkach dochodowych to wspólnicy, a nie spółka osobowa, są podatnikami podatku od dochodu z udziału w takiej spółce. W większości zagranicznych systemów podatkowych też tak jest (reguła ta nazywana jest transparentnością podatkową spółek osobowych). Dlatego gdy wypłacamy należności zagranicznej spółce osobowej (która w kraju swojej siedziby nie jest uważana za podatnika podatku dochodowego), co do zasady za faktycznych podatników powinni być uznani jej wspólnicy.

Od tej reguły są jednak wyjątki. W ustawodawstwach niektórych państw (np. Niemiec, Wielkiej Brytanii) kwestia ta została rozwiązana odmiennie. Wówczas pojawia się problem, na kogo powinien być wystawiony certyfikat rezydencji: na spółkę czy na każdego ze wspólników z osobna.

[srodtytul]Może być zbiorczo[/srodtytul]

Organy podatkowe początkowo nie dopuszczały tzw. zbiorczego certyfikatu, w którym wymienieni zostali wszyscy wspólnicy (osoby zagraniczne) polskiej spółki osobowej. Takie stanowisko zajęła np. [b]Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 3 czerwca 2008 r. (IPPB1/415-352/08-4/MO)[/b].

Interpretacja ta została jednak zmieniona z urzędu na korzyść podatnika po interwencji ministra finansów [b](pismo z 22 grudnia 2008 r., DD4/033/032/DYI/08/PK-910)[/b]. Minister uznał, że dla rozliczenia proporcjonalnego dochodu z udziału w polskiej spółce osobowej wystarczający jest zbiorczy certyfikat rezydencji wydany przez państwo zamieszkania wspólników (osób zagranicznych).

I słusznie. Polskie przepisy nie określają bowiem, na kogo, na jaki okres i w jakiej szczególnej formie powinien zostać wydany certyfikat rezydencji przez administrację państwa siedziby/zamieszkania zagranicznego kontrahenta.

Organy podatkowe zasadniczo potwierdzają, że o formie certyfikatu rezydencji wydawanego przez organ zagranicznej administracji podatkowej decydują przepisy wewnętrzne tego państwa.

Jeżeli zatem na podstawie wewnętrznych przepisów danego kraju właściwy organ podatkowy może wydać certyfikat rezydencji, który dotyczy więcej niż jednego podatnika, a z jego treści wynika, że wszystkie wymienione w nim osoby fizyczne mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w tym kraju, to polski organ podatkowy powinien zaakceptować taki dokument jako certyfikat rezydencji.

Tak wynika np. z[b] interpretacji izb skarbowych: w Poznaniu z 30 września 2009 r. (ILPB3/423-546/09-4/MM) i w Warszawie z 29 grudnia 2009 r. (IPPB1/415-758/09-2/KS)[/b].

[i]Autorka jest biegłym rewidentem, doradcą podatkowym w KDA spółce doradztwa podatkowego w Poznaniu[/i]