Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną fiskusa, który spierał się z polską spółką o obowiązek potrącenia podatku u źródła.
Podatniczka we wniosku o interpretację z 2017 r. wyjaśniła, że należy do międzynarodowej grupy kapitałowej. W jej ramach wprowadzony został nowy model biznesowy w zakresie świadczenia określonych usług na rzecz wielu firm należących do grupy przez centrum usług wspólnych, które jest zlokalizowane w Polsce. Spółka zaznaczyła jednak, że przewidziano możliwość podzlecenia wykonania wybranych usług innym, w tym spółce z grupy zlokalizowanej w Indiach.
Czytaj także: Fiskus bez CIT od zagranicznego serwera - wyrok NSA
W związku z tym polska spółka tłumaczyła, że będzie wypłacała jej wynagrodzenie za wsparcie w procesowaniu zobowiązań i należności, raportowanie księgowe, a także wsparcie w procesach pomocniczych dla usług importu i eksportu oraz sprawozdawczości finansowej.
Usługi w swojej istocie będą usługami księgowymi i przetwarzania danych, a będą świadczone na terytorium Indii. We wniosku zaznaczono, że indyjska spółka nie prowadzi w Polsce działalności poprzez tzw. stały zakład i posiada certyfikat rezydencji Indii.
Zapytała czy wypłacane jej wynagrodzenie z tytułu świadczenia opisanych usług mieści się w dyspozycji art. 13 ust. 4 umowy polsko -indyjskiej czyli czy będzie zobowiązana do pobrania, jako płatnik, podatku u źródła?
Fiskus odpowiedział, że tak. Jego zdaniem usługi świadczone przez spółkę indyjską mają szeroko rozumiany charakter usług technicznych z art. 13 ust. 4 umowy polsko-indyjskiej. Niewątpliwie pomagają bowiem polskiej spółce w procesie zarządzania. To oznacza, co do zasady na podstawie umowy będą mogły być opodatkowane w Polsce. Fiskus zastrzegł, że aby taka sytuacja miała miejsce i nastąpił pobór podatku konieczne jest istnienie odpowiednich regulacji krajowych. Niemniej takiej podstawy dopatrzył się w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, bo opisane usługi można zaliczyć do wymienionych tam usług doradczych, księgowych czy też przetwarzania danych.
Spółka zaskarżyła interpretację i wygrała. Najpierw rację przyznał jej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. W jego ocenie wynagrodzenia za sporne usługi nie stanowi opłat za usługi techniczne i nie mieści się w dyspozycji art. 13 ust. 4 umowy polsko – indyjskiej. W konsekwencji zaskarżoną interpretację jest wadliwa.
Racji fiskusowi nie przyznał też NSA. Jego zdaniem usługi o które pytała spółka nie mają charakteru menadżerskiego i doradczego. Nie można ich też uznać za techniczne gdyż ich istotą nie jest udostępnianie pracownikom spółki wiedzy technicznej ani specjalistycznej, nie są one również związane z maszynami lub urządzeniami.
Jak zauważyła sędzia sprawozdawca Agnieszka Olesińska nie ma podstaw do uznania ich za usługi techniczne w rozumieniu polsko-indyjskiej umowy. Przypomniała, że tym pojęciem posługuje się jeszcze umowa polsko-rosyjska i polsko-irlandzka, ale orzecznictwo w tym zakresie jest ubogie. Wyrok jest prawomocny.
Sygnatura akt II FSK 766/18
