Pracownik zostanie przywrócony do pracy wskutek przegranego przez pracodawcę sporu z podwładnym, toczącego się wokół nieuzasadnionego lub niezgodnego z przepisami wypowiedzenia umowy (art. 45 § 1 k.p.) lub jej rozwiązania bez wypowiedzenia (art. 56 § 1 k.p.). W obu przypadkach sąd ma prawo, stosownie do żądania pracownika, orzec o bezskuteczności wymówienia, a gdy doszło do rozwiązania angażu – o przywróceniu go do pracy.
Jeśli podejmie on pracę w wyniku przywrócenia, do okresu jego zatrudnienia wlicza się czas pozostawania bez zajęcia, za który przyznano mu wynagrodzenie. Może być ono wypłacone za miesiąc, dwa lub trzy miesiące. Wyjątkiem są pracownicy podlegający szczególnej ochronie, którym przysługuje ono za cały okres pozostawania bez etatu. W pozostałym zakresie czas pozostawania bez pracy nie stanowi przerwy skutkującej utratą uprawnień uzależnionych od ciągłości zatrudnienia (art. 51 § 1 i art. 57 § 4 k.p.).