Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 10 czerwca 2011 r. (ILPB3/423-284/10/11-S/ŁM)
podjął próbę zdefiniowania opcji. Opcję zdefiniował jako instrument finansowy, który w swojej klasycznej postaci daje osobie uprawnionej z opcji prawo do nabycia (opcja kupna) bądź sprzedaży (opcja sprzedaży) określonego w kontrakcie opcyjnym instrumentu bazowego po z góry ustalonej cenie.
Cechą charakterystyczną tego kontraktu jest jego „opcyjność", która oznacza, że nabywca opcji może, lecz nie musi zrealizować swoje uprawnienie, a wystawca zobowiązany jest do realizacji transakcji na ustalonych warunkach na żądanie nabywcy.
Instytucję instrumentów finansowych wprowadziła do krajowego systemu prawnego ustawa z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.
W przepisach prawa podatkowego kontrakty opcyjne kwalifikuje się do pochodnych instrumentów finansowych. Mówi o tym art. 16 ust. 1b ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem przez pochodne instrumenty finansowe należy rozumieć prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe.
Rozliczenie opcji jest efektywne podatkowo. Tym samym w przypadku dodatniego wyniku transakcji należy go potraktować jako przychód podatkowy, a w przypadku ujemnego powinien być kosztem podatkowym.
